thnx haha Kijk nu komt je verhaal wel al heel anders over, vraag haar eens waar het gedrag vandaan komt, wat de reden van het ongezonde eten is, zou ze een depressie kunnen hebben (kan je goed verstoppen athans ik wel) Ik zou ook gewoon echt eens gaan aangeven in een normaal gesprek hoe jij je voelt onder haar geklaag, wat het met jouw doet, en wat voor kijk je er op hebt, open en eerlijk, kan best zijn dat het hard aankomt, maar als je al zoveel hebt gedaan, ja dan zou ik dat wel doen. kost je wellicht je (kennis/vriendschap) maar dan ben je tenminste eerlijk geweest waarom, en wie weet gaat ze er toch over nadenken. Of eerlijk zijn over haar echte gevoel met de waaroms. Heeft ze kinderen, een man/vriend zo ja praat daar eens mee. Uit ervaring weet ik dat ongezond eten echt zo makkelijk is, er is altijd wel een reden te bedenken waarom je iets gaat eten, (helaas) Verder is wat afstand wellicht wel goed voor jezelf, als je alles al hebt geprobeerd is dat wellicht het beste. het blijft altijd lastig, wat zijn zoal haar klachten, dat ze niets kunnen vinden betekend niet altijd dat er niet wat is. veel mensen kampen bv met een vit D te kort terwijl ze dat niet weten, dat veroorzaakt vooral veel moeheid, spierpijn en depressie, zulke dingen zou je nog aan kunnen dragen. maar als ze er echt niets mee wil, dan zou ik er een streep onder zetten. hard op de tong herken, ik flap meestal ook alles er uit, soms ben ik TE eerlijk, ook niet handig overgens,
Ik denk dat deze topic niet zozeer gaat over hronisch vermoeid persoon, maar over iemand die met een 'klagende' levensinstelling leeft. Dat zit vaak meer in het aangewend gedrag of juist roep om aandacht, dan in medische oorzaak.
Dat kan, maar uit de openingspost blijkt duidelijk dat het gaat om ergenis over iemand die de hele tijd zeurt (zelfs met hoofdletters).
TS ervaart dat zo, of het echt zo is staat natuurlijk niet vast he. Ik ken ook wel mensen die altijd klagen, zeer vermoeiend maar ze mankeren ook echt wel wat, van het klagen baal ik ook best wel eens, reageer er meestal gewoon niet op, dan is het zo over. ik geef geen aandacht aan negatief gezeur, zodra ze normaal doen krijgen ze aandacht, let op hoe snel dat werkt net als met kinderen
Maar wie zeurt dan eigenlijk niet? Als het eens een dagje 25 graden is dan kan ik je garanderen dat er tenminste één klaagtopic over die 'overdraaglijke hitte' wordt geopend...
Ja iedereen zeurt weleens.. maar je hebt ook mensen die gewoon ALTIJD moeten klagen over van alles en nog wat. Dat je in een uur al 10 verschillende ziektebeelden voorbij hebt horen komen.
ik kan niet tegen dat soort mensen. ik weet nog op mijn vorig werk, als je iemand tegenkomt zeg je altijd van "heeyy enne alles goed?" nou bij 1 persoon had ik altijd spijt dat ik deze vraag stelde want het was nooit goed, echt nooit en dan kreeg ik elke dag een heel verhaal te horen over de onbenulligste dingen. mijn probleem was dat het een gewoonte was om te vragen hoe het met iedereen ging, af en toe dacht ik eraan om het aan die persoon niet te vragen maar meestal vroeg ik het toch uit gewoonte en ik had altijd spijt ervan ts als je haar echt goed kent en ze is meer een vriendin dan een kennis dan kan je er gerust wat over zeggen hoor, ik denk vaak dat ze ook niet doorhebben hoe ze overkomen
De ALTIJD klaag mensen klagen, omdat ze dan waarschijnlijk aandacht krijgen, heel sneu dat het zo moet, maar ik heb ook zo`n oudtante pff, wat ik dus doe is haar geklaag totaal negeren, verteld ze eens wat leuks kan ze al mijn aandacht krijgen, en wat denk je, tegen MIJ klaagt ze niet meer, maar er zijn ook familieleden die het altijd maar aanhoren, en op reageren ja dan houd ze niet op.
Tsja mijn oma is ook zo hoor, als je haar vraagt hoe het gaat is er altijd wel iets dat niet goed gaat. Terwijl ze al ver in de 80 is en eigenlijk nog heel gezond is, voor haar leeftijd dan. Maar het ligt er dan ook vaak aan hoe je erop reageert, idd is het een soort van aandacht vragen.
Ik herken deze topic juist omdat ik ook een vriendin heb die dit doet. En nee, ze is niet hronisch ziek. Maar ze heeft een niet al te gelukkige jeugd gehad, en weinig liefde gekend van haar ouders. Ik ken haar van jongs af aan, en volgens mij kreeg ze alleen de volle aandacht en genegenheid als ze ziek was. Dus onbewust gebruikt zij 'ziekte' als een soort wapen. Bij haar vriend ook. Als we vroeger gingen stappen was er niks aan de hand totdat haar vriend lol begon te krijgen, het naar zijn zin had, stond te dansen, kletsen met mensen enz. Zij vond dat irritant, en dan werd ze ineens 'ziek', zodat ze naar huis moesten. En dat is ook iemand die nooit 'goed' zal antwoorden als je vraagt hoe het met haar gaat. Het is altijd 'noouuu.. ppff.. weet ik niet hoor..' en dan komt een heel klaagzang. Inclusief allerlei problemen die eigenlijk makkelijk op te lossen zijn, maar die zij als een soort muur ziet waar ze niet doorheen komt. Ik ken haar goed en kan hier goed mee omgaan (weet ook hoe ik haar weer 'met beide benen op de grond' kan krijgen), maar vaak hebben wij ook geen zin om haar te bellen. Gewoon omdat je geen zin hebt in geklaag, en omdat je soms zelf ergens mee zit en je eigen ei kwijt wil, wat meestal niet kan bij deze mensen. Want zij hebben het immers altijd zwaarder als iemand anders.
ja precies Adi.. komt ook misschien dat mijn zus ook praktisch haar hele leven al 'van alles' heeft (ze heeft ook wel wat maar niet in de mate zoals ze het zelf aan de buitenwereld verteld). En nu is het met die 'vriendin' zo dat ik zelf ook weleens in een situatie zit dat het allemaal niet zo lekker loopt met mezelf of de kinderen en ik dat dan maar niet aan haar vertel en ik ondertussen naar haar gejammer over een gekneusde teen zit te luisteren.. en zit een beetje aan mn top nu.
Hier kwam altijd een meisje (toendertijd 17 jaar) over de vloer die thuis heel weinig aandacht van haar ouders kreeg. Ze was dol op kleine kindjes, dus kwam dan met mijn kinderen spelen. Ze had ook altijd wat. Eerst was ze chronisch vermoeid Allerlei onderzoeken gehad, maar daar kwam niks uit. Toen was het plotsklaps over. Toen kreeg ze ondraaglijke hoofdpijn. Ze kreeg allerlei onderzoeken, maar ook daar kwam niks uit. Toen was het plotsklaps over. Toen kreeg ze ondraaglijke buikpijn. Ze kreeg allerlei onderzoeken, maar ook daar kwam niks uit. Het was weer plotsklaps over. Toen kreeg ze last van haar knieën en het liedje begon weer van voor af aan. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit duurde jaar in, jaar uit. Ze ging bijna nooit naar school en werken lukte uiteraard ook niet, want ze was zo druk met onderzoeken ed. Ik begon me er op een gegeven moment ook vreselijk aan te irriteren en ik vond het ook niet geloofwaardig meer. Toch wel typisch namelijk als je klachten als sneeuw voor de zon verdwijnen, als er niks uit onderzoeken komt en de pijn ook ineens op een andere plek terugkomt. Ik ben het gesprek aan gegaan nadat haar huisarst had aangegeven dat ze beter naar een psych kon gaan en dat hij haar niet meer door wilde verwijzen. Ze heeft toen boos een andere huisarts gezocht. Ik heb haar eerlijk gezegd dat ik ook niet echt meer geloofde dat ze lichamelijk iets mankeerde. Ik heb gezegd dat ik het eens was met de huisarts en dat haar hele lichaam zo onderhand al wel door de scan was geweest (weet je wel wat dat kost!?), dus dat ik ook niet meer geloofde in een lichamelijke oorzaak. Ik heb haar aangeraden eens goed na te denken wat ze nu eigenlijk met haar leven/ toekomst wilde, omdat het toen nog niet te laat was. Ze is uiteindelijk toch weer aan het werk gegaan en heeft een opleiding gevolgd. Ze is inmiddels getrouwd en heeft twee kindjes. Natuurlijk heeft ze de meest vreselijke zwangerschappen en bevallingen gehad (toch een beetje de aard van het beestje), maar naar mij toe is ze toch echt minder "klagerig" geworden, omdat ze weet dat ik haar "door" heb.
Dit inderdaad...! Ook ik heb allerlei klachten waar ik niet mee te koop loop, maar ze staan wel behoorlijk in de weg bij veel dingen. Ik probeer een zo'n normaal mogelijk leven te leiden met mijn gezin, werk, huishouden etc, maar dat heeft flink wat planning nodig (en hulp van familie, zonder zou een heel stuk zwaarder zijn nog) Bij mij wisselt het soms zelfs per dagdeel; zo kan ik 's ochtends zo beroerd zijn als wat en komt er niks uit, maar kan het 's middags wel goed gaan na rustig aan gedaan te hebben. Ik vind het dus nogal kort door de bocht allemaal. Dat iets niet zichtbaar is wil niet zeggen dat het er niet is Daarbij; ook ik heb altijd een paar dagen nodig om bij te komen van een leuke dag. Ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen, maar dat heeft dus wel zo z'n planning nodig; als in rustig aan doen de dag(en) ervoor en erna.
Eerlijk gezegd snap ik die oudjes vaak wel. Mijn oma is 92 en voor haar leeftijd nog heel erg goed, maar lopen gaat heel lastig en zo heeft ze nog wat dingetjes. Lijkt me echt heel moeilijk, ik weet ook dat ze het heel moeilijk heeft met alles, terwijl als je naar haar leeftijdsgenoten kijkt (voor zover die er nog zijn) ze heel gezond is.