Ik loop nu tegen het einde van mijn zwangerschap aan (40+). Helaas heb ik gedurende mijn zwangerschap, met name vanaf het tweede trimester, flink last gehad van angsten. Met name om Toxoplasmose op te lopen. Dit heeft mijn zwangerschap echt beïnvloed helaas. Nu was ik vorige week mijn oksels aan het scheren, en ja hoor, een knobbel voelbaar. Dit kon ik nou net niet erbij gebruiken. Nu heb ik dit ook wel regelmatig gecheckt, dus zou me niks verbazen als ik een klier geïrriteerd heb. Toevallig moest ik net die dag naar de verloskundige, dus haar gelijk laten meedenken. Zij dacht mogelijk een melkkliertje. De knobbel werd toch wel gevoelig en wat groter, dus voor mijn eigen gemoedsrust even naar de HA gegaan. Die is bekend met mijn angsten en gaf aan dat het een lymfekliertje was en ik mij absoluut geen enkele zorgden hoefde te maken. Een lymfeklier kan zoveel redenen hebben om op te zetten. Zijn verzekerde mij dat Toxoplasmose heel onwaarschijnlijk is. Maar goed... helemaal 100% valt natuurlijk niet te zeggen. Nu blijft het (uiteraard) toch in mijn hoofd spoken. De lymfeklier werd na donderdag al wel snel kleiner, maar is nog te voelen. Nu kan ik met de verloskundige overleggen om toch te mogen bloedprikken, maar mijn dilemma is; * Ik geef dan toe aan mijn angst. En in het slechtste geval blijk je het te hebben, dan is het nog helemaal niet bekend of de baby besmet is. Ik ben bekend met angsten en de baby zal in zijn/haar leven vaker wat krijgen. Zorgverleners kunnen niet altijd meegaan met mijn angsten "voeden". Een kind kan gedurende zijn leven altijd ziek worden, en daar heb ik ook geen invloed op. * Wel testen, hopelijk negatief natuurlijk, en dan kan ik de toxo angst uit mijn hoofd zetten. Maar mogelijk zal het dus niet bij deze angst blijven. lang verhaal, maar zou graag jullie adviezen willen lezen. Wat zouden jullie, hopelijk zonder deze angsten, doen met een gezwollen klier? Ik ben trouwens al bezig met hulp krijgen om met de angsten te dealen! Daarmee ga ik na de bevalling heel hard mee aan de slag. Ik besef zelf dat dit zo ook geen doen is en wil ook geen angsten aan mijn kindje meegeven
Ik heb geen tips voor je, want ik heb precies hetzelfde. Wil je wel een hart onder de riem steken, want het is echt super rot (op zijn zachtst gezegd) om hiermee te dealen. Heb je het buiten de zwangerschap ook zo erg? Ik ben namelijk buiten de zwangerschap wel bekend met angst, maar niet in zo'n erge mate als in de zwangerschap. In mijn geval weet ik dat dit na de zwangerschap weer weggaat. Misschien is dat bij jou ook het geval? Het sluipt er bij mij in ieder geval langzaam in en wordt steeds erger gedurende de zwangerschap, wat in mijn geval resulteert in smetvrees (maar ook controledrang en tellen). Ik had de eerste zwangerschap niet door dat het hormonaal kon zijn, maar nu ben ik me daar wel heel erg bewust van. Ik hoop dat het bij jou straks ook allemaal weer bijtrekt ❤..
dank je wel! Ik hoop het ook. Rot voor je dat je ook mentale klachten ervaart in je zwangerschap! Het genieten is dan soms ver te zoeken he? Ik ben ook wel bekend met angsten buiten de zwangerschap om, maar idd lang niet zo extreem als nu tijdens de zwangerschap. Ik hoop ook echt dat ik het na de zwangerschap "vergeten" ben en lekker kan genieten. Daarom vraag ik mezelf ook het nut af van bloedprikken met dit termijn, aangezien de baby ieder moment geboren kan worden. Waarschijnlijk wacht ik nog op de uitslag terwijl ik al ben bevallen. Maar ik kan nu niet zeggen of het in mijn hoofd blijft hangen
Ik had mijn eerste zwangerschap ook hele nare angsten en gedachten, vreselijk! Durfde er met niemand over te praten, wat een lijdensweg soms! Ik ben ook heel erg angstig aangelegd, in de zwangerschap werkt dit heel erg versterkt. Tweede zwangerschap ook om alles bang qua gezondheid van ons kindje. Nu, deze zwangerschap, neig ik weer naar hetzelfde als de 1e zwangerschap en ik moet nog zo lang. Ik had wel een veel te laag ijzer en HB, krijg ik nu tabletten voor. Hoop dat het dat wat beter maakt. Na mijn eerste zwangerschap was het weg toen ik bevallen was, ik hoop deze keer ook. Sterkte!
Hier ook angsten om de gezondheid van zoon. Gevoed door de vasa previa in zijn zwangerschap en premature geboorte en wat daar bij kwam kijken. (En de miskraam vóór hem zorgde vanaf de positieve test al voor stress en zorgen). Ik denk maar zo, het zou verschrikkelijk zijn als er iets ernstigs met hem zou zijn, maar beter weten we het zo vroeg mogelijk zodat we kunnen behandelen. En als ik mij zorgen maak maar daar niets mee doe, en het blijkt later wel iets ernstigs kan ik het mezelf helemaal niet vergeven. Zodoende komen wij vaker bij de huisarts dan ik durf toe te geven, en en is hij buiten de kinderarts (die is standaard omdat hij prematuur was) ook bekend bij 3 andere afdelingen vh ziekenhuis. Ik stel mezelf af en toe gerust dat ik gewoon naar mijn moedergevoel luister en alert ben. En dat ik niet gek ben. Want om de oudste maak ik me geen zorgen. Maar misschien zit er toch iets van trauma en wellicht moet ik mezelf eens laten behandelen. Iemand anders stelde (terecht) dat ik al die doorverwijzingen niet had gekregen als hij helemaal gezond was. En eerlijk gezegd heb ik alleen zelf (op aandringen van het CB) moeten vragen naar KNO, de andere doorverwijzingen kwamen vrij onverwacht voor me. Lang verhaal kort; ik zou je klier laten controleren.
Wauw, dit klinkt zó als mijn verhaal. Ik had toen uiteindelijk niet getest. De dagen in spanning zitten en te wachten op de uitslag vond ik te zenuwslopend. Uiteindelijk ben ik vooral de hele zwangerschap spastisch geweest. Ik heb hier toen nog een topic geopend: Schop onder kont nodig | Zwangerschapspagina
Wat ''fijn'' dat er herkenning is (uiteraard voor jullie totaal niet fijn). Ik ben stiekem wel blij te weten dat ik niet de enige ben die zo extreem angstig is. @JupitR ... ik heb je topic gelezen... en het lijkt echt werkelijk precies op elkaar! Ik ken ook alle studies in zo'n beetje alle talen over congenitale toxoplasmose...haha. Ik merk dat ik het laatste trimester nog extremer ben geworden in de zin van; vaak handen wassen en er alles aan doet om te voorkomen dat je de ''fout'' ingaat. Puur omdat ik me niet meer zo wil voelen als wanneer ik bijv. twijfelde of de groente wel goed gewassen was, of dat het vlees wel goed gaar is. Hoe is het met jou uiteindelijk afgelopen? Zijn de klachten verminderd na de geboorte? Je mag me anders ook pb'en als je dat liever hebt (of niet als je er niet over wilt praten uiteraard!) Ik heb contact gehad met zowel de verloskundige als huisarts, omdat ik me wilde laten testen. Zij gaven beide aan dat in deze fase het niet zinvol meer is om te testen. Meer omdat de baby al volledig ontwikkeld is, en daardoor de kans op gevolgen zeer klein is. Voornamelijk in het 1e trimester zie je afwijkingen. Stel je zou in het slechtste geval wel toxoplasmose hebben, kunnen ze er ook niets mee. Dus ik moet me erbij neerleggen. Ik twijfelde zelf ook al enorm of ik wel of niet ging testen... meer omdat ik dan gehoor geef aan mijn angsten. En wat gaat dan mijn volgende angst dan worden? Ik moet juist leren om mezelf gerust te kunnen stellen en mijn lichaam te vertrouwen.. en ook die van mijn baby. Een kind kan natuurlijk altijd ziek worden, en daar kan ik ook geen controle over hebben. Enorm lastige strijd met jezelf! Eigenlijk wil je jezelf continue geruststellen... maar helaas werkt het zo niet altijd.
Ik durf er ook niet goed over te praten. Mijn partner is er wel mee bekend, maar bij hulpverleners zoals de verloskundige of huisarts draai ik er vreselijk omheen. De huisarts kent mij inmiddels dus die gaat ook niet mee in mijn angst. Wat het soms ook wel heel lastig maakt. Het is zeker een lijdensweg soms.. Ik ben ook zo benieuwd (en bang) hoe het na de bevalling gaat. Ik hoop zo dat ik het helemaal los kan laten.
Bij mijn eerste zwangerschap was het na de bevalling weg. En nu was de wens zo groot, en na een jaar eindelijk vervuld, ik was zo totaal niet voor de zwangerschap hoe ik nu ben. Daar houd ik aan vast..
Het is wel fijn om te weten dat je buiten je zwangerschap om weer "hersteld!". Maar kan me voorstellen dat je een stuk minder kunt genieten, en dat is gewoon heel jammer vind ik zelf iig. Ik ben nu bijna 41 weken... dus sta echt op knappen. En hoop ook zó dat het na de bevalling weg is. Moet er niet aan denken om bv postnatale depressie oid te ontwikkelen.
Ik herken een deel van je verhaal; niet alle angsten. Laatst oksels geschoten en ik voelde ook wat. Die dag blijven voelen en de knobbel werd groter. Er spookte wel wat door m'n hoofd moet ik eerlijk zeggen! Maar ik kon het gelukkig relativeren en bedenken dat het inderdaad waarschijnlijk een geïrriteerde lymfeklier was door al het porren wat ik had gedaan. Omdat je de 'pijn' wel de hele tijd voelt blijf je er mee bezig. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het de volgende dagen toch wel ebde, en nu bedenk ik me ineens: oja, die knobbel! Net meteen gevoeld en ik voel geen knobbel meer. Wel wat gevoelig als ik onder m'n oksels druk. Ik denk dat het toch afleiding is geweest, en er vanaf blijven. Maar als je echt angsten hebt zal dit waarschijnlijk niet volstaan... hopelijk krijg je goede tips!
Ik ben afgelopen zaterdag bevallen van een mooie dochter! De bevalling is wel enorm tegengevallen. Hij heeft 18 uren geduurd en alleen rugweeën gehad. Ik bleef de hele dag hangen op 8 cm en ze bleek een sterrenkijker. Uiteindelijk na een hele strijd en ruggenprik is ze vaginaal geboren met een knip. Helaas wilde de placenta niet geboren worden en ben ik nog met spoed geopereerd ivm veel bloedverlies. Maar super trots! De angsten zijn nog niet weg, maar gaan wel meer naar de achtergrond. Helaas is de klier weer dikker geworden... maar ik vermoed omdat ik er gedurende vorige week constant aan heb gezeten..... Dan trigger je hem geloof ik ook weer? Als ik hem nu weer voel dan was hij vorige week echt bijna weg.
Gefeliciteerd met de geboorte! Porren aan een lymfklier maakt t alleen maar geirriteerder idd. Troost je ik was ook panisch met een knobbel bij mn knie maar dat bleek een aderontsteking te wezen (wordt je ook niet blij van) als cadeautje kreeg ik m in mn andere been ook. Heb wat af staan te jodelen, wat doet dat zeer. Plus nog eens t risico van trombose, nee voelde me ook geen happy camper. Denk dat we allemaal wel wat bezorgder zijn dan zonder hormonen. In de gaten houden, aan de bel trekken en mocht je toevallig witte kool hebben tegen de stuwing, compres op die lymfe mag ook wel even de kern uit t blad halen en het blad kneuzen. (Rode kool mag ook maar dst kan je huid verkleuren, dan schrik je je helemaal kapot)