Mijn badbevalling!

Omdat ik heel trots ben op mezelf en het een superbyzondere ervaring vond, vind ik dat mn bevalling wel zn eigen topic verdient

-----------------------------------------------------------------

Al een tijdje had ik regelmatig last van voorweeën, maar die zakten eigenlijk elke keer wel weer af na verloop van tijd. Gelukkig deden ze wel hun werk want mijn baarmoedermond was al een tijdje verweekt + gedeeltelijk verstreken en ook had ik al een aantal weken 1 cm ontsluiting. Voor mij heel positief in vergelijking met de zwangerschap van Y.entle, want toen deden de wekenlange voorweeën (die ook nog eens veel heviger waren) vrijwel niets.
Zaterdag 27 augustus begon mijn buik wederom weer eens met "oefenen"; onregelmatige harde buiken zonder pijn oid, maar naarmate de dag vorderde kwamen ze wel vaker. Ik besteedde er verder geen aandacht aan, totdat Angel, onze hond, 's avonds heel erg zenuwachtig werd toen wij wilden gaan slapen. Ik zei nog voor de gein tegen manlief "Wie weet voelt ze wel iets aan en ga ik heel snel bevallen"

Zondagochtend werd ik wakker zonder dat er iets was gebeurd.
Wel had ik nog steeds harde buiken, maar niet echt noemenswaardig.
Vanaf die middag kwamen de harde buiken ineens om de 3-4 minuten, wat erg opviel. Ze deden helemaal geen pijn, maar ik vond ze wel irritant omdat ze zo vaak kwamen en niks hielp ertegen. Normaal helpt een warm bad oid wel, maar de harde buiken kwamen er gewoon doorheen.
's Avonds toen wij gingen slapen werd Angel wederom weer ontzettend zenuwachtig, maar deze keer was het nog erger dan de dag ervoor.. Zo irritant! Janken, piepen, niks was goed.
Maarja, het als een voorteken oid zien was moeilijk door de nacht ervoor en doordat ik niks byzonders voelde verder.

Maandag waren de harde buiken nog steeds aanwezig en nog steeds kwamen ze regelmatig om de paar minuten.
Ik voelde me ook niet zo heel erg lekker en manlief moest ook gewoon weer werken, dus Y.entle ging even een dagje naar opa en oma zodat ik bij kon komen.
Op een gegeven moment besefte ik me dat ik P.hiline een stuk minder had gevoeld sinds zondagmiddag dan normaal gesproken.
Toch uiteindelijk maar de VK even gebeld voor de zekerheid en die vond dat ik even langs moest komen voor controle en evt. een ctg.
Controles waren prima, hartje was goed en inwendig onderzoek was ook goed; héél goed zelfs want ik bleek 2-3 cm ontsluiting te hebben! Yes, de voorweeën + harde buiken deden prima hun werk!
Ze verwachtte er verder weinig van ivm mijn "gewone" harde buiken, maar ze wilde wel even wat dingen doorspreken met mij en met t ziekenhuis waar we toch naartoe moesten voor een ctg.
Zo wilde ze vragen of zij wilden evalueren hoe en wat en evt. strippen als zij het "nodig" vonden. Zoniet, dan evt. slaapmedicatie om even een hele goede nacht te maken (en in de hoop dat door die rust de harde buiken weg zouden trekken) en dan zou de VK in de avond nog even langskomen om te kijken hoe het zou zitten met de ontsluiting voordat ik die evt. slaapmedicatie in zou nemen.

Iig, wij gingen op weg naar het ziekenhuis voor de ctg:
Ik had er eigenlijk niet zo'n zin in om daar te liggen, maar beter even na laten kijken toch?
Op de ctg was duidelijk te zien dat ik stipt om de 4 min. harde buiken had.
Na 40 min. kwam de klinisch verloskundige langs en vertelde dat de ctg er niet zo denderend uit zag en ik toch nog
even wat langer moest blijven. Wel wilde ze inwendig onderzoek doen om te kijken hoe en wat en hieruit bleek ik
ineens al 4-5 cm ontsluiting te hebben! Ik snapte er niks van, ik had blijkbaar weeën ipv harde buiken?! Maar waarom
deden ze dan geen pijn??!
De VK van het ziekenhuis vond dan ook dat ik wel mocht gaan bevallen en heeft me tijdens het inwendig onderzoek meteen gestript! Nou, dat heb ik geweten hoor
Ik moest daarna nog een keer aan de ctg en mn "harde buiken" kwamen al vaker en ze begonnen toch wel een klein beetje pijn te doen Kortom, ineens besefte ik dat ik zou gaan bevallen die dag!
Deze keer was de ctg dan ook goed en werd ons verteld dat we maar snel naar huis moesten gaan om het bevallingsbad op te zetten, voordat ik te ver zou zijn om überhaupt nog naar huis te rijden Daar zou om 18.00 uur mijn eigen VK langs komen om de vliezen te breken en zo de bevalling te bespoedigen!!

Wij zaten dus zwaar overrompeld en emotioneel in de auto onderweg naar huis...
Zo ga je even voor controle ivm harde buiken, en zo krijg je even te horen dat je aan het bevallen bent en snel je kindje in je armen zult hebben!

Thuis aangekomen ben ik gauw in ons ligbad gaan liggen om zo de weeën op te vangen (die ik eigenlijk nog steeds niet noemenswaardig vond, maar ik kon ze wel al weeën noemen en dat vond ik al heel wat ) en manlief maakte ondertussen gauw onze slaapkamer bevallingsklaar en zette het bevallingsbad op.
Om 18.00 uur kwam mn VK en ook zij zette haar spulletjes klaar zodat mijn vliezen gebroken konden worden op bed.
Om 18.30 uur was het zo ver...
Daar lag ik dan op ons bed; spannend! Zou P.hiline, net als haar grote zus, in het vruchtwater hebben gepoept?
Mn vliezen werden gebroken en er kwam een hele stroom mooi helder vruchtwater uit!! Yes, ik mocht thuis blijven!!

Eindelijk kon ik in het bad.. Heerlijk was het. Het warme water en de bewegingsvrijheid zorgden ervoor dat ik de weeën heel goed kon opvangen en dat ze minder pijnlijk waren.
Ik merkte beetje bij beetje dat mn weeën vaker kwamen en heftiger werden en wilde na een uur wel even weten wat de stand van zaken was > 6-7 cm.
Hmmm, het ging niet zo snel als ik gehoopt had, maar er zat vordering in en da's het belangrijkste natuurlijk!

Vanaf dat moment werden mn weeën steeds heftiger en heftiger en ging ik me stiekem wel afvragen hoe lang ik het nog zou volhouden... Op een gegeven moment deden ze namelijk zo'n pijn dat ik niet meer wist waar ik t zoeken moest en ondertussen eigenlijk wel in paniek raakte, bang dat ik zo nog heel lang erbij zou zitten....
Maar toen kreeg ik ineens persdrang! Dit zei ik in mn paniek en de VK ging meteen voelen of ik idd volledige ontsluiting had.
En toen kwam het... "Je zit op 7 cm" (dit was om 21.00 uur)
Het enige wat ik op dat moment nog dacht was "Help!!!"
Zou het weer net zo gaan als bij de bevalling van Y.entle?! Veel te vroeg persdrang, ontsluiting die niet vordert, onhoudbare pijn daardoor maar nu geen mogelijkheid tot pijnstilling?!
Ik zei meteen dat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik oid, want dit kon ik niet aan!
Maar de Vk zei dat dat niet verantwoord was, omdat ze niet kon zeggen hoe lang t nog zou duren tot volledige ontsluiting en ze niet het risico wilde lopen dat ik in de auto zou bevallen En het is maar goed ook dat ze me thuis gehouden heeft!

Om 21.10 uur wilde de VK nog even naar de wc, maar op t moment dat ze wegliep voelde ik ineens MEGA persdrang die ik NIET kon tegenhouden en voelde ook ineens P.hiline's hoofdje naar beneden komen. Ik schrok me dood en riep "ze komt eruit!!"
De Vk schrok ervan en kwam meteen terug om de stand van zaken op te nemen... En idd.. Ik had volledige ontsluiting! (Binnen 10 min. ineens!!)
Ik moest een andere houding aannemen en was toen startklaar om ons meisje ter wereld te brengen.
Ik vond het alleen echt doodeng!! Het deed zo'n pijn en ondertussen moest ik me ook nog eens focussen op wat de VK instrueerde, maar da's nogal lastig als er tijdens de persweeën alleen nog maar oerkreten uitkomen op volume knoeihard
Ik vond het echt verschrikkelijk die persweeën en schreeuwde tussendoor op een gegeven moment dat ik het niet meer kon en dat ik niet meer wilde.. Maar eigenlijk ging het onwijs voorspoedig, want elke perswee kwam ik een stukje dichterbij het einde van de bevalling. P.hiline kwam telkens een stukje verder en bij de 4e perswee stond haar hoofdje al!
Bij de 5e perswee werd haar hoofdje aan t einde van de wee geboren, wat erg zwaar was want ik had dus geen wee meer om haar lichaam geboren te laten worden.. En die kracht had ik juist keihard nodig want P.hiline was net als Y.entle een sterrenkijkertje en haar schouders lagen er verkeerd voor...
Ik moest van de VK heel gauw een andere houding aannemen > handen en knieën.
Ik heb dus al mn adem gepakt die ik pakken kon (nadat ik eerst even aan t hyperventileren was in paniek ) me heeeeeeeeel erg boos gemaakt en uit alle macht geperst en de Vk hielp ondertussen mee om haar schouders te draaien en haar eruit te krijgen...
En daar was ze!!!
De VK liet P.hiline tussen mijn benen door in het water naar voren komen zodat ik haar zelf kon oppakken.
Echt een supermooi moment was dat, ik kon mijn meisje zelf aanpakken en in mn armen sluiten!
Ik ben meteen gaan zitten en heb haar langzaam uit het water gehaald en op mn borst gelegd...
Daar was ze dan, onze P.hiline A.lexis! Geboren om 21.25 uur!

Het is allemaal heel snel gegaan en totaaaaaaal onverwachts! Ik heb vaker tegen manlief gezegd dat ik het wel heel gaaf zou vinden wanneer ik zou bevallen de eerste zoveel cm's niet bewust mee zou maken, maar ik had nooit gedacht dat dit voor mij werkelijkheid zou worden en ik een "bewuste bevalling" van maar 3 uurtjes zou hebben; THUIS!

En hier is ons moppie dan: