buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Hoi,

Twee weken geleden werd er bij mij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap geconstateerd en werd ik met spoed geopereerd. Het was mijn eerste zwangerschap en ik was iets minder dan negen weken zwanger. Gelukkig hebben ze mijn eileieder kunnen behouden (hoewel het risico op een EUG bij een volgende zwangerschap hierdoor wel hoger is). Ook hebben ze endometriose vastgesteld. Het kan zijn dat ik hierdoor in de toekomst onvruchtbaar door wordt. Wat ik zo lastig vind is dat de gynaecoloog continu over kansen spreekt en ik niet meer weet waar ik aan toe ben.
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben en waarbij het na zo'n ervaring de volgende zwangerschap wel goed ging of juist niet?
En hoe gingen jullie hier mentaal mee om? Ik merk aan mezelf dat ik het er moeilijk mee heb. Eerst waren we in de wolken omdat ik zwanger was, samen waren we al volop aan het fantaseren over hoe het straks zou zijn, vervolgens dacht de verloskundige dat het een miskraam was en een paar dagen later werd ik met spoed opgenomen en moest 'het' weggehaald worden en hoor je dat 'het' naar het laboratorium wordt opgestuurd voor verder onderzoek. Voor ons was het niet zomaar 'het', het was ons kindje. Vervolgens hoorden we na de operatie dat ik endometriose heb en dat het mogelijk wel eens een lastig verhaal zou kunnen worden maar misschien ook niet. Voor mijn gevoel ben ik iets kwijt en daarnaast voel ik me onzeker over de toekomst. Ook is het onbevangene weg, bij een eventuele volgende zwangerschap krijg ik bij 5 1/2 week al een echo. Op zich is dat heel fijn en zijn we daar blij mee, maar ik weet zeker dat alles ik een positieve uitslag op een test zie dat ik bang ben dat het weer niet goed zit. Aan de ene kant denk ik dat we blij mogen zijn dat ik dus uberhaupt zwanger kan worden, aan de andere kant vind ik het zo zonde dat ik het moment niet kan hebben van pure blijdschap als ik weer zwanger zou zijn.
En zo tob ik de hele dag door over allerlei mogelijke scenario's...

Ik hoop dat er mensen zijn met soortgelijke ervaringen en deze willen delen!

Groetjes Blok

 

Ik ben nog niet helemaal thuis in hoe dit forum werkt...dus ben nog een beetje zoekende hoe ik bijvoorbeeld jullie verhalen kan lezen.

Hoe is het bij jou gegaan dan? En waarop moet je dan nog wachten? En dan ook nog tot de 12e? Lijkt me verschrikkelijk als je niet weet waar je aan toe bent...sterkte zeg.

Humm, bedankt voor de tip, ik zal eens gaan kijken naar endometriose... ik ben het vertrouwen in mijn lijf momenteel even kwijt en dan is het altijd goed om te lezen wat er nog wel kan!

 

Hoi Nikkie,

Haha...ik zit nog helemaal in de artsenmodus geloof ik...buitenbaarmoederlijke zwangerschap noemen ze in het ziekenhuis EUG.
Ik ben nog niet helemaal thuis in het forum maar wat ik zo onder jouw naam zie staan ziet er heftig uit zeg...hoe staat het er nu voor bij jullie?
Wat een drama en oneerlijk he, als je kinderwens zo moet verlopen.

 

Wat gek! Bij mij hing het vruchtje aan mijn eileider...maar bij mij hebben ze tot nu toe nog elke week mijn bloed gecontroleerd en meten ze daarbij de hcg waarde. Ohw, maar bij jou zat het vruchtje aan je eierstok, ik dacht even dat hij bij jou ook aan je eileider hing...jee dat is natuurlijk weer een andere plek, wat zou dat dan kunnen betekenen dan? Zou je eierstok hierdoor beschadigd kunnen zijn? En wat zou dat dan kunnen betekenen? Vervelend dat je niet weet waar je aan toe bent.

Sterkte en ondanks alles heb je hopelijk toch een beetje een 'goed' weekend...

 

je had al wel heel veel bloed in je buikholtes ja...man viel je niet half weg met al dat bloed? Ik had veel minder bloed in mijn buikholtes maar ik viel soms bijna flauw.
Schrikken is dat om te beseffen dat het ook maar zo anders had kunnen lopen...zoiets kan idd echt fataal aflopen, daar probeer ik maar niet teveel aan te denken...brrr...man, als ik ooit weer zwanger zou worden, dan zou ik bijna met angst reageren denk ik.
Heb je verder wel een gesprek met de gynaecoloog gehad die je heeft uitgelegd hoe en wat? Hebben ze bij jou een idee wat de mogelijke oorzaak van de bbz is? Gelukkig hebben ze er alles in kunnen laten zitten als ik het goed begrijp..? Maar wel apart dan dat ze je bloed zo weinig checken...dat hebben ze bij mij in twee weken tijd al vier keer gedaan.

 

Jee zeg, wat een heftig verhaal... maar wat bedoel je er met 2 min even niet meer geweest, misschien een beetje een stomme vraag...bedoel je dat je even dood was of bewusteloos?

Achteraf begon bij mij die angst te landen...op het moment zelf was ik ontzettend rustig..

Ik merk dat ik door allerlei emoties heenvlieg...eerst was ik vooral heel boos, daarna gaf ik mezelf de schuld (ik had dit moeten doen, ik heb niet gezond genoeg geleefd...) en nu ben ik vooral heel verdrietig en voel ik me machteloos.

Ik herken wel wat je zegt over het missen van je kindje. Ik was helemaal in de wolken dat ik zwanger was...en ineens is je kindje een vijand van je lijf geworden... in het ziekenhuis viel het mij zwaar dat alle emotie er werd uitgehaald. "Het" werd opgestuurd naar het laboratorium. Achteraf was ik boos over deze opmerking, want 'het' was voor mij mijn kindje en niet een of andere klomp cellen die aan een eileider hing. Vervolgens lag ik op de afdeling gynaecologie waar ik de baby's hoorde huilen 's nachts en dan lig je daar in je bed zonder je kindje met de opmerking in mijn hoofd dat deze opgestuurd was naar het lab...ik voelde me leeg en verdrietig.

Is dit overigens je eerste zwangerschap?

Nou, ik kan me voorstellen dat je in spanning zit! Schrijf voor jezelf je vragen op he? Voordat je het weet sta je buiten en weet je nog niks.

Ik had na de operatie ontzettende pijn in mijn schouders en verder kreeg ik na een paar dagen koorts en had ik teveel vocht in mijn buik waardoor ik weer opgenomen moest worden.

 

Jee Channes en Marjon,

Het ziet er bij jullie heftig uit zeg...het lijkt me zo'n machteloos gevoel als het steeds maar niet lukt...een bbz is al heftig maar als het daarna steeds maar niet lukt lijkt met dat helemaal verschrikkelijk...je proeft telkens aan het gevoel om zwanger te zijn en dan blijf je zitten met een desillusie. Zo oneerlijk he? Ik hoop voor ons allemaal dat we ooit het moment mogen ervaren dat we allemaal ons kindje in onze armen mogen sluiten.

 

Ohw sorry, wannabee, ben nog niet helemaal thuis op dit forum, zie nu net pas dat je een bericht had geplaatst...wat ik geschreven had geldt ook voor jou he?
Ik vind het overigens wel schokkend om te lezen dat het blijkbaar normaal is om je tussen de net bevallen moeders te leggen...ik snap niet dat ze daar geen apart gedeelte voor reserveren als blijkbaar zoveel vrouwen die als erg pijnlijk ervaren.