Hallo meiden, Ik wil graag met jullie ervaringen uitwisselen over hoe het bij jullie is gegaan met de miskraam. Bij mij zit het vruchtje er dus nog. Dit geeft een heel raar gevoel. Ik hoop dat het snel vanzelf afkomt, want anders laat ik me curetteren. Ik wil graag weten of bij jullie het vruchtje zelf is afgekomen en hoelang dat heeft geduurt. En wat jullie overweging was om toch een curettage te ondergaan. Ik sta hier eerlijk gezegd niet om te springen maar op deze manier kan ik ook niet verder. de gedachte dat het vruchtje weken kan blijven zitten, dit is emotioneel gezien voor mij niet te doen. Maandag belt de VK weer om te vragen wat ik wil, denk dat ik dan naar het ZH wil, maar hoop heel erg dat het nog voor die tijd afkomt. Alvast bedankt voor jullie reacties. Kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om erover te praten.
hoi hope, wat erg voor je ik weet hoe je je voelt. ik heb zelf voor een curretage gekozen omdat ik al 11 weken zwanger was en het vruchtje met 7 weken is gestopt dus zat er al 4 weken. de curretage viel mij erg mee alleen brengt het allemaal veel verdriet mee. sterkte liefs chantal.
Hai Hope. Allereerst heel veel sterkte met dit verlies! Ik zelf was 10 weken zwanger toen ik op een woensdag bloedverlies kreeg (2004) Ben meteen naar de eerste hulp geweest maar die konden niets voor me doen. Ze voelde alleen dat mijn baarmoedermond op dat moment nog netjes gesloten was. Ik kreeg het advies om contact op te nemen met de verloskundige voor een echo. Bij ons is het normaal dat je pas een echo krijgt met 12 weken dus ik wist nog van niets. Ik zou de maandag daarop een echo krijgen. De bloedingen hielden aan tot zaterdag ochtend. Toen werd ik wakker met een hevige stekende pijn in mijn onderbuik. Ik durfde niet eens naar de wc. Maar m'n hele lijf schreeuwde dat ik dat toch echt moest doen. En ja hoor...op de wc verloor ik meerdere stolsels waaronder 1 grote. Heb niets gezien want mijn wc loopt schuin af van onderen en kon het vruchtje dus niet meer pakken. Met veel moeite heb ik dan ook doorgetrokken. Maandag was er op de echo helaas ook niets meer te zien. Gelukkig was het wel al helemaal schoon. Heb 3 weken gevloeit nog daarna en 7 weken na me mk was ik alweer 3 en een halve week zwanger van nu mijn gezonde zoontje Het heeft bij mij dus 3dagen geduurd. Gelukkig heel snel. hoop dat het bij jou ook zo snel afkomt zodat je het kan verwerken!!
Ik was 10 weken zwanger toen ik wat bloedverlies kreeg. Na bezoek aan de VK bleek dat de vrucht gestopt was met groeien rond de 7 weken. Ik heb toen wel een afspraak gemaakt voor curretage, maar 1 dag voordat het zover was, ( 11 weken 2 dagen ) kwam het alsnog zelf los Heel veel sterkte de komende periode Angelina
Dankjewel dat jullie deze ervaring met me willen delen. @linda, de VK zij gister dat het verstandig was dat ik na de curettage 1 menstruatie moets afwachten voordat we het opnieuw proberen zodat de baarmoedermond weer gesloten is ofzo? Ik hoop ook dat het bij mij vanzelf afkomt. Mochten er nog meer meiden hun ervaring willen delen, graag.
hai ik heb een miskraam gehad met 14wk, met 13wk klopte het hartje nog netjes ik begon iets bloed te verliezen toen ik 14wk was en dacht een adertje gesprongen maar helaas het kindje was overleden, ik wou de natuur zijn gang laten gaan en heb 9 dagen met me kindje gelopen maar de natuur deed niks ja ik verloor veel bloed meer niet uiteindelijk hebben ze me gecurreteerd. ik wens je heel veel sterkte met het verlies dikke knuf marianne
he Hope, ik vind het heel erg voor je, heel veel sterkte! Ik kreeg met net 5 weken enorme krampen en daarna enorm veel bloedverlies. Dat duurde een paar dagen en toen was het over.
Ja ik weet niet hoe het zit na een curettage. Maar heb na me mk wel 3 weken nog bloedverlies gehad. Ik telde dat gewoon mee als mijn ongi aangezien die normaal gesproken maar 1 week duurde. Was na die 3 weken ook bijna meteen weer zwanger geraakt en me zoon is een hartstikke gezond knulletje Ik wens je veel sterkte en heel veel succes in je volgende ronde!!
Ik weet het nu van dinsdag en sindsdien verlies ik geen bloed meer, daar krijg je toch wat van.... Ook heb ik soms weer last van mijn borsten, wordt gek van die onzekerheid. Ik denk soms, zouden ze zich niet vergist hebben? erg he? Dan krijg je weer hoop, maar diep in mijn hart weet ik dat het geen zin heeft om daarover na te denken. Ik wacht nog tot maandag, dan belt de VK me en als het dan niet vanzelf is afgekomen mag ik dinsdag naar de gyn en waarschijnlijk de dag erna kan het gecuretteerd worden. Ik zie hier erg tegen op. Maar denk wel dat ik het dan pas echt kan verwerken, nu geloof ik nog steeds niet dat het niet goed is door tegenstrijdigheden in mijn lichaam.
Hoi Hope, ik heb je al een pb'tje gestuurd met antwoorden op je vragen maar hier nog even een aanvulling. Mijn overwegingen om me te laten curetteren waren eigenlijk omdat het niet uit zichzelf loskwam en vaginale tabletjes ook niet hebben geholpen enerzijds, en anderzijds omdat ik er na bijna drie weken wachten in de wetenschap dat je een miskraam moet krijgen er emotioneel doorheen zat. De wetenschap om met iets 'doods' in je lijf te lopen viel me heel zwaar, en van tevoren zag ik vreselijk op tegen de curettage maar het viel me echt 100% mee. Achteraf was het een enorme opluchting dat ik er vanaf was en dat ik weer door kon met mijn leven en dat ik weer vooruit kon kijken. Sterkte met je beslissing, en houd je ons op de hoogte van hoe het met je gaat? Liefs, Wendy
Ik heb een curretage laten doen omdat ik het heel erg vond om met een dood (voor mijn gevoel al een) kindje in mijn buik te lopen. Ook leek het mij verschrikkelijk om het voorbij te zien komen in de wc. Ik zag dat gewoon niet zitten. De curretage is meegevallen en ik had daarna het gevoel dat ik verder kon. Veel sterkte!
Ik blijf het nog steeds onwerkelijk vinden allemaal. Geen bloedverlies geen kramp, maar wel verdriet omdat je weet dat er iets niet goed is. Ik hoop echt dat de dagen snel voorbij gaan zodat ik naar de gyn kan. Vooral om nog eens op de echo te zien dat het niet goed is. Dan denk ik dat ik het ook zo snel mogelijk wil laten weghalen. Op het moment beheerst het mijn hele gedachte. Als ik even niks om handen heb en ga denken, dan komen de tranen weer, dat zal ook nog wel een tijdje blijven denk ik. Ik vind het fijn dat ik steun krijg van jullie en dat jullie je ervaringen met me delen, want wat is dit toch moeilijk!!!!
dankjewel Lin, misschien maak ik er zeker gebruik van. Ik loop nu al de hele middag met de gedachte dat ik dinsdag bij de gyn, te lang vind duren. Ben de hele tijd de VK praktijk aan het bellen of ze geen afspraak voor maandag kunnen regelen. Maar ze zijn de hele tijd in gesprek, ik wordt echt gek!!! Want ik zit nu echt op het punt dat ik denk: was dit maar achter de rug. Ik haal me vanalles in m`n hoofd en dat maakt me alleen maar meer overstuur. En met, achter de rug bedoel ik, dat het weggehaald is. Het verdriet blijft toch, maar dan weet ik zeker dat ik niks meer heb om op te hopen, dat het b.v. een vergissing was en dat het goed komt. Ik hoop snel de VK te pakken te krijgen.
Ik heb mijn man naar de gyn laten bellen, die heeft hen uitgelegd dat ik zo lang wachten niet aan kon, en toen kon ik gelijk de volgende dag komen
Ik heb de VK op de spoedlijn gebeld. Ze kon nu niks meer voor me doen, omdat de poli al dicht is. Maandag om 8:00 belt de ass van de VK meteen naar de Gyn om een spoedafspraak te maken en dan hoor ik hoelaat ik maandag terecht kan. Volgens haar wordt ik dan dinsdag of woensdag geholpen. Ze wilde zelfs morgen een VK bij me langssturen om te komen praten. Maar ik moet werken. Ik mocht wel altijd bellen als ik wilde praten. Soms denk ik, reageer ik te overtrokken, ben ik de enige die zo met deze gevoelens zit te worstelen??? Ik wil graag stoppen met huilen, maar elk lief woordje of gebaar dat iemand uitbrengt maakt me weer aan het huilen. Ik heb het gevoel dat ik met m`n ziel onder de arm loop.
Lieve Hope, Als ik je berichtjes lees heb ik zo erg met je te doen !! Ik hoop dat er voor jullie over een tijdje heeeeeel veeeeeel zonnestralen zullen komen. Heel veel sterkte de komende tijd !! Liefs sappie
Ik vind niet dat je overtrokken reageert. Ik voelde me precies hetzelfde en dat werd in het ziekenhuis ook goed begrepen (dus ik denk dat het heel vaak voorkomt).
Ik had me voorgenomen om wat afstand van het forum te doen, voor mijn eigen rust, maar iedere keer ben ik er weer in de hoop troost te vinden door andere verhalen te lezen. Ik denk dat als het volgende week "achter de rug" is, dat ik dan echt een tijdje niet meer op het forum moet komen. Als ik verhalen lees dat iemand meteen na een miskraam weer zwanger is, denk ik: Yes dat wil ik ook. Lees ik dan weer een verhaal dat iemand meerdere miskramen heeft gehad, dan zakt me de moed echt in de schoenen. Ik weet dat ik er nu misschien nog niet zo mee bezig moet zijn, maar stiekem denk je toch weer aan de toekomst. Enerzijds met een hoop verwachtingen, anderzijds met veel angst en onzekerheid. Daarom denk ik dat het goed is dat ik na volgende week even afstand neem. Maar ik zou het fijn vinden, dat ik tot na de curettage nog tegen jullie aan mag praten, want dat lucht toch op. Dankjewel lieve meiden.