Pittige baby?

Ach hier ook, wij stelden ons aan (min of meer) totdat bleek dat baby nr 2 in de familie ook een bepaalde moeilijkheidsgraad meeleverde (sliep/slaapt overdag niet) tja hate to say i told you say

 

Heel herkenbaar, hang in there!
Ik heb 1 makkelijke baby (nr3) gehad, een score van 25% De rest was gewoon heftig in de babytijd.
En momenteel zit ik er ook doorheen hoor, ik had deze week 4 zieke kinderen, de oudste had griep, de meiden allebei buikgriep en de jongste kreeg een dag later de waterpokken.
Een week lang binnenzitten, dag en nacht! spuugruimen en snotvegen en de jongste 24/7 op mij. De eerste babymaanden kwamen weer helder op mijn netvlies. Verschrikkelijk benauwend, geen moment voor jezelf, je kunt geen kant op.

En ik heb ook wel vriendinnen die gelukkig wel bij zijn gedraaid na nr 2 (oh, het lag toch kennelijk niet aan mijn opvoeding dat ze zo snel doorsliep/nooit mopperde/2 uur aan tafel zat)

 

Ohhhh zoooo herkenbaar!! Onze kleine man is nu 15 maanden. Eerste drie maanden fulltime gehuild. Ik had een postpartum depressie maar ik weet echt zeker dat het minder heftig was geweest als onze zoon "makkelijker" was geweest. En ik maar twijfelen aan mezelf. Want iedereen zei immers "dit hoort erbij". Nou inmiddels weet ik wel beter; hij heeft een enorm temperament en alle andere baby'tjes die ik daarna hebben gezien zijn zoooo rustig vergeleken met hem.

Sprongen waren al helemaal de hel. Er viel geen land mee te begaan. Maar hoe meer hij kan, hoe makkelijker hij wordt. Hij vond baby zijn maar niks haha. Was ook snel in ontwikkeling. Nog steeds. Liep met 12 mnd. Inmiddels rent hij. Op het CB stonden ze ervan te kijken hoeveel woordjes hij al kan. Hij communiceert super goed. Is lief voor andere kindjes. Heel sociaal.

Slapen is niet zijn ding. Wordt nu pas beter. Eten; geen tijd voor. Luier verschonen; geen tijd voor. Aankleden; geen tijd voor

Dat temperament zit erin. Hoort bij hem. Wij weten inmiddels niet beter. Huilen is zijn manier om te communiceren. Wordt al 15 maanden altijd huilend wakker. Ik heb het losgelaten. Het hoort gewoon bij hem. Ik zie er nu steeds vaker de mooie kant van. Saai is het nooit!

Maar oh lieve mama ik voel je helemaal. Want het is ongelooflijk zwaar vaak. Slopend. Maar je bent niet alleen! Zoek vooral contact met lotgenoten. In mijn omgeving had ik die ook niet. Allemaal relaxte baby's. Ook wel pittige. Maar niet zo lang en heftig als bij ons. Dus ik voelde me vaak onbegrepen. Online vond - en vind - ik vaak de meeste steun.

Je doet het super!!

 

Niet alles gelezen van anderen, maar ook voor mij herkenbaar, zowel van de oudste (nu 4) als de jongste (nu 6 mnd). Bij de oudste heb ik er echt een soort van burnout van gehad. Hij was ook een huilbaby (jongste ook) en erg last van reflux(jongste ook). Echt terror. Met 8 maanden ging de oidste naar een gastouder en heb ik een maandje bijgeslapen op die dagen en na een maand ben ik weer gaan werken buiten de deur. Wat heeeerrlijk was dat.

De oudste is nu (nog steeds) een bijzonder kind. In de klas altijd de enige die niet bezig is met waar de rest mee bezig is (sinterklaas die binnen komt ofzo, totaal geen aandacht voor whaha), hij is lastig te sturen en überhaupt op te voeden. Ik sta er soms echt versteld van hoe andere ouders hun kids laten opruimen en een beetje (door) laten eten, zelf even aankleden (kan hij, maar geen zin in, spelen is leuker) etc. Hij hoort je vaak niet, te druk met z'n spel. Denk je, want een week later herhaalt hij exact wat je zei. Slim ventje met een enorme en moeilijke woordenschat, snapt bijzondere dingen en bijzondere dingen houden hem bezig. Het heelal bv, Electronica, hij mag graag knutselen met electroden, printplaatjes, soldeerbout, dat soort dingen. In de klas let hij vaak niet op en is hij dromerig (denk je, maar hij ziet en hoort alles). Rete eigenwijs. Maar ook erg lief, zorgzaam en creatief! Kwebbelt veel, en is super duper druk haha.

Als baby wou hij nooit even in de box liggen, op z'n buik oefenen, in een wipper, drinken was drama (geen idee wat dat is geweest behalve de reflux, altijd huilen aan de fles), hij wou alleen maar in je armen rondgetild worden, overal naar kijken. Toen hij ouder was wees hij dingen aan en wou daar dan heengedrsgen worden. Kruipen ho maar. Begon vroeg te lopen (met 7 mnd) , maar tot hij net een jaar was durfde hij pas los (fijn met bekkenpijn). Man ik was kapot!

Hij (en ik daardoor ook) vond het fijn veeeeel te wandelen met de kinderwagen zodat hij lekker rond kon kijken, later lekker op de fiets in het zitje voorop. Dan was hij tevree. Ook gewoon lekker op pad zijn, weg uit huis, prikkels krijgen, vond hij erg fijn. Dus ik wandelde of fietste veel met hem, naar de stad, zn flesje mee en daar een beetje van kroegje naar kroegje hobbelen samen, daar koffietje doen, baby zat bij me op schoot of lag onderuit lekker rond te kijken. Liggen was dan ook nog niet oké. Ik heb zooooo vaak met jaloezie naar andere mama's met tevreden babies gekeken. Nu is dat ook nog wel een beetje met z'n broertje, maar minder.

Dan z'n broertje dus. Ook een pittig ding dus, maar toch kan hij wat beter even in een wipper zitten of even onder z'n babygym liggen. Meer tevreden lijkt hij en minder pittig.

Voordeel is trouwens wel dat die oudste super makkelijk is geworden met uit eten/drankje in de kroeg doen geworden is, oude tut is het, kun je prima mee uit eten nemen.

Sterkte, ik ben zelf erg blij dat de 2e rustiger is en ik het heftige al heb meegemaakt waardoor je het ergste verwacht en het alleen maar mee kan vallen.

Wat iemand al zei: hij doet het niet om je te plagen, onthoud dat. Maar het blijft pittig voor jou. Maak het jezelf makkelijk en zet gewoon af en toe de tv voor hem aan, breng hem een ochtendje extra naar de gastoudee/kdv (vindt hij misschien juist leuk, gebeurt genoeg daar, genoeg te zien). En onthoundat deze pittige karaktertjes vaak bijzondere kindjes zijn, ik denk dan: die komt er wel met dat karaktertjes!

 

Nou ik hoop dat de makkelijke periode nog komt.

Als baby had hij verborgen reflux en eenmaal met medicijnen ging het beter. Daarna elke keer frustratie omdat hij iets niet kon. Oefende dag en nacht om iets te kunnen. Daarna even een paar dagen rust voor hij weer had bedacht wat hij moest kunnen.
(Oefenen op de buik, oefenen van buik naar rug, van rug naar buik etc, daarna vooruit komen, tijgeren, kruipen, lopen etc)

Was niet snel tevreden en kon in zijn hoofd meer dan met zijn lijf.

Ondertussen is hij 5, hij is heel lief en zorgzaam, knuffelig maar ook heel eigenwijs en snel gefrustreerd wanneer hij iets niet kan. Vraagt veel en heeft meer energie dan wij hebben.
(Hoogstwaarschijnlijk HB dus frustratie zal voorlopig even blijven)

 

Ik kan alleen maar weer zeggen... Heel herkenbaar allemaal.
Persoonlijk weet ik niet beter dan dat het "zo gaat met baby's", maar dat ligt vooral aan ons persoonlijke referentiekader, denk ik.
Althans, ik heb met veel baby's gewerkt en weet dat het over het algemeen echt wel anders kan, maar zelf hebben wij het nog niet zo meegemaakt met onze kinderen.
Naast veel problemen door allergieën en reflux wat veel chaos en andere gevolgen met zich meebracht, hebben wij nu eenmaal 3 kinderen die gewoonweg een uitgesproken karakter hebben.
Als ik zou gaan vergelijken dan zeg ik dat de tweede in verhouding het rustigst/makkelijkst was als baby.
De oudste en de jongste lijken als twee druppels water op elkaar; zowel qua uiterlijk als karakter > Véél meer willen dan ze kunnen, energie voor 10 (en dan ineens instorten van vermoeidheid), alles tegelijk willen, nergens even rust/tijd voor nemen, etc. En dit gaat gepaard met veel frustraties (en dus huilen), niet willen slapen (en dus huilen) en ontzettend snel verveeld zijn (en dus huilen). Kortom, veel huilen dus...
Bij onze oudste werd het steeds makkelijker naarmate ze meer zelf kon en heel eerlijk... Bij zoontje kijk ik daar inmiddels ook wel naar uit...
(Het voordeel is wel dat alles hierna alleen maar meevalt, haha. Althans, ik heb in de peutertijd bijv. ook écht wel eens (soms wat vaker... ) met m'n handen in het haar gezeten en nu met pre-puberperikelen ook, maar tot nu toe komt nog niets ook maar in de buurt van die (heftige) babytijd... )

 

Oh, ik bedenk me overigens nog een paar kleine dingen die deze tijd hier wat "makkelijker" maken. Misschien zit er nog iets bruikbaars tussen

- De box was hier al snel een no-go; veel te saai en beperkend
Wij gebruiken gewoon een 2-persoonsdekbed als speelkleed op de vloer, door de (extra) ruimte vermaakt hij zich beter en langer (van 2-3 minuten in de box tot 15-20 min op het kleed)
- Veel speeltjes afwisselen en niet te veel tegelijk geven (overprikkelend); ik geef over het algemeen max 3 speeltjes per keer en verspreid deze, zodat hij wat uitdaging heeft om het te pakken en/of erbij te komen.
- Niet te veel willen op één dag; wij gaan maximaal 1x per dag de deur uit met hem (naar de winkel, bezoek, afspraken, etc.) en als het een "drukke" dag is geweest blijven we de dag daarna sowieso thuis.
- Als slapen niet gaat (overstuur) dan stoppen we er gewoon even mee en gaan met hem op onze slaapkamer zitten, even rustig een boekje lezen o.i.d. om hem "eruit" te halen. Mee naar beneden nemen o.i.d. werkt hier i.i.g. averechts i.v.m. de vele (extra) prikkels die hij dan weer krijgt. (Huisdieren, 2 oudere zussen, etc. )
- Zoontje is dol op springen, sinds 4 maanden al, dus wij hebben vorige maand een baby-jumper voor hem gekocht. Ook hier kan hij zich zo 10-15 minuten súper goed in vermaken (en onze armen zijn er ook wel blij mee ) Wellicht is er ook voor jouw zoontje iets dergelijks waarmee hij iets "zelfstandig" kan doen? Iets wat inspringt op wat hij op het moment dus graag doet of zou willen doen?

Dit zijn zo even een aantal dingen die me te binnen schoten. Er zullen vast nog meer dingen zijn, maar voor ons is dit inmiddels al 10 jaar "hoe het gewoon is" waardoor ik er niet meer zo bij stil sta eigenlijk....

 

Oh, en wat voor mij destijds een héle goede tip was - notabene van het CB; ze kúnnen het wel
Kijk eventueel naar speelgoed voor (iets) oudere kindjes. Onze oudste was enorm snel uitgekeken op speelgoed voor haar leeftijd wat ook voor veel frustraties zorgde. Toen ik eenmaal speelgoed in huis haalde voor kindjes van minimaal 3-6 maanden ouder ging dat een heel stuk beter
Dit heeft zich ook al die tijd voortgezet; als 2-3 jarige speelde ze bijv. heel graag miniloco, maar dan wel voor kinderen van 4+ (groep 1 niveau), anders was ze er binnen 2 minuten klaar mee en werd ze boos, want het was "stom!".
(Hier speelt hoogbegaafdheid overigens mee; ik ben het zelf en bij onze dochters bestaat (al lang) het vermoeden, maar heb het nog niet nodig gevonden om erop te laten testen. Het verandert niets voor ons verder namelijk en ze zitten op een hele fijne school die ontzettend rekening houdt met individueel leerniveau, dus ook daar gelukkig geen problemen )

 

Sorry voor de vele reacties achter elkaar, maar hier wilde ik nog heel even op ingaan:
Ik begrijp je gevoel, helemaal. Zo voelde ik me ook 10 jaar geleden... Ik had al niet echt van de zwangerschap genoten - daar voelde ik me al schuldig om - en daarna kwam de babytijd dus nog.
Natuurlijk waren (en zijn) er dagelijks momenten waar ik wel enorm van genoot (en geniet), maar over het algemeen is deze tijd vooral "overleven" voor ons. Het échte genieten is bij mij pas rond 1 jaar gekomen... Bij onze tweede weer net zo, eigenlijk, dus ik ben toen, voor mezelf, tot de conclusie gekomen dat zwanger zijn en de babytijd gewoonweg niet direct "mijn ding" zijn. (Niet zoals het hier gaat i.i.g.)
Ik had het nooit willen missen, absoluut niet, maar het is dus ook niet (zoetsappig) "de mooiste tijd van m'n leven"...
En dat mag ook gewoon
Ik begrijp dat je graag wil genieten - wie wil dat nou niet? - maar het is geen verplichting. Voel je alsjeblieft niet schuldig dus...

Voor nu hoop ik dat je iets hebt aan de herkenningsverhalen + eventuele tips en hou vol (zorg goed voor jezelf ook); het wordt écht beter!