Bevallingsverhaal Selah - geplande keizersnee

Lieve, kleine, mooie, Selah Sophie
Je ligt nu heerlijk naast me te slapen en dus heb ik even de tijd om te vertellen hoe jij op deze wereld bent gekomen en hem vervolgens voor ons zoveel mooier hebt gemaakt.
Eigenlijk hadden we een hele voorspoedige zwangerschap. Mama had wel wat meer last en ‘pijntjes’ maar afgezien van dat ging alles heel goed. In de 35e week werd mama ziek en moesten we naar het ziekenhuis voor een standaard controle. Wat bleek: je was omgedraaid naar een stuitligging. Wekenlang lag je al keurig met je hoofdje naar beneden en hield zo de optie voor een natuurlijke bevalling voor ons open, maar nu zat je lekker rechtop met een been onder je eigen billen gevouwen en een been omhoog langs je hoofdje. Aangezien je grote broer Seph door middel van een keizersnede is geboren weten we al een tijdje dat jouw geboorte sowieso in het ziekenhuis plaatsvindt en dus hebben we vanaf nu de gebruikelijke controles bij de gynaecoloog in plaats van bij de verloskundige.
De gynaecoloog, dr. Boon, vertelt ons een paar dagen later dat we niet mogen bevallen van een stuitligging, omdat mama een keizersnede heeft gehad en beide situaties extra risico’s met zich meebrengen. Gelukkig maar, want daar keken we ook niet bepaald naar uit. Er blijven nog een aantal opties over: Moxa therapie en een versie (draaipoging) door de gynaecoloog. Samen met de dokter besluiten we om niet te draaien. Mama is inmiddels bijna 36 weken zwanger, dus zoveel ruimte is er niet meer. Daarnaast lig je in een ingewikkelde stuit dus is het draaien sowieso lastig, maar bovenal hebben papa en mama samen besloten dat wij alleen natuurlijk willen proberen te bevallen als alles mee zit en ‘volgens de ideale situatie verloopt’. Als je voor de volgende afspraak bent gedraaid kunnen we alsnog besluiten om het te proberen maar als je lekker zo blijft zitten in mijn buik dan gaan we dan een datum voor een geplande keizersnede afspreken.
De Moxa therapie proberen we nog wel. Dus gaat papa een aantal avonden met een speciale Moxa stick (een soort houtskool-achtige sigaar die gloeit) langs mama haar kleine tenen heen en weer om een speciaal punt uit de acupunctuur te verwarmen. Hierdoor wordt de doorbloeding van de baarmoeder beter en zou jij kunnen gaan draaien. Eigenlijk moeten we hier een beetje om giechelen, maar we doen het toch. Baat het niet dan schaadt het niet is ons motto! Er gebeurt niets. Je blijft heel rustig in mijn buik en zo weten we eigenlijk al wanneer we weer bij dr. Boon komen dat je nog steeds in stuit ligt. We spreken een datum voor de keizersnede af. 8 februari is de dag dat je lekker bij ons komt. Wat een heerlijk en toch ook spannend vooruitzicht en wat een waanzinnig bijzonder geheim dragen papa en mama nu met zich mee! Helaas kan dr. Boon de keizersnede niet zelf uitvoeren dr. Berkhout gaat het in haar plaats doen. Omdat we hem graag eerst eens ontmoeten hebben we volgende week nog een controle afspraak bij hem. Met dr. Berkhout bespreken we mama’s onzekerheden en angsten rondom de operatie en ook hij neemt het bevallingsplan uitvoerig met ons door. Mama is vooral bang voor het moment dat ze na de operatie alleen op de verkoeverkamer moet wachten. Dr. Berkhout stelt voor om dit vervelende moment over te slaan en mama meteen terug naar de kraamsuite te brengen waar jij en papa dan zullen zijn. En dan is het afwachten. Een dag voor de operatie hebben we een intakegesprek bij de verloskamers en wordt alles rondom de operatie nog eens met ons doorgenomen. Ook krijgen we te horen hoe laat we er morgen moeten zijn. Vanaf dan zijn we allebei helemaal hyper en barsten we bijna uit elkaar van een nieuwsgierige spanning. We regelen nog opvang voor Seph, pakken de laatste spullen bij elkaar en dan gaan we maar op tijd naar bed in de hoop dat we de slaap een beetje kunnen vatten.
8 februari 2012
Om zever uur ’s morgens brengen we Seph naar een vriendje (vanuit daar gaat hij lekker naar de Kleine Wereld en zal zijn dag zo normaal mogelijk verlopen) en om half acht melden wij ons bij de verloskamers. We krijgen kraamsuite 7 toegewezen. Mama moet 2 paracetamol nemen en dan hebben we een half uurtje om ons te installeren. We maken nog wat foto’s van mama’s buik en pakken onze spullen uit en mama trekt het operatiekleed aan (verkeerd om ). Dan komt een verpleegkundige het katheter plaatsen en worden we naar de holding toe gereden. Deze verpleegkundige vinden we beide niet zo’n succes. Ze doet alles een beetje op de automatische piloot en dus hoopt mama op een aardige anesthesist die ons door de operatie heen gaat helpen. Om half negen zijn we in de holding en mama moet een traantje laten van de spanning maar papa helpt me heel lief en praat me er doorheen. Het duurt nu niet lang meer. Mama wordt de operatiekamer ingereden en papa moet buiten even wachten totdat het infuus en de ruggenprik zijn gezet. Ondertussen trekt hij steriele kleding aan en kijkt hij door het raampje. Mama heeft inmiddels een aardige meneer gevonden wiens hand ze stevig vastpakt en aan wie ze vertelt dat hij haar af moet leiden omdat ze het allemaal zo spannend vindt. Samen praten we over zijn kinderen (eentje ervan heet ook Sophie) en over het schaatsen (komt er wel of geen Elfstedentocht?). Het infuus plaatsen gaat erg lastig en is een vervelend gevoel. De ruggenprik daarentegen valt heel erg mee. Het voelt een beetje gek als de verdoving door mama’s lichaam trekt, maar het doet absoluut geen enkele pijn. Dan mag ik gaan liggen en krijg ik warme doeken over me heen gelegd. Papa komt binnen en komt bij mijn hoofd zitten. Er wordt een gordijntje opgehangen en de operatie begint. Spannend! Papa en het team van de anesthesie letten heel goed op me en wanneer ik een beetje misselijk word krijg ik er iets tegen toegediend. Ondertussen vraag ik of je er al bijna bent, maar we moeten geduld hebben. Er is nu geen sprake van spoed en dus neemt dr. Berkhout alle tijd om een hele nette keizersnede uit te voeren.

 

Maar dan om 8.51 uur is het zover: je word geboren! Dr. Berkhout haalt eerst je beentjes (dat komt omdat je in stuit ligt) en vervolgens je ruggetje en als laatste je hoofdje uit mijn buik (dit zie ik later op de foto’s) en dan horen we je huilen. Wat een geluk! Ik vraag of je gezond bent en de dokter zegt van wel! Heel snel al laat hij je langs het gordijntje even zien als je naar de tafel word gebracht waar de verpleegkundige je onderzoekt en je Apgar score test. Een 9 en een 10, hetzelfde als je broer. Omdat het goed gaat met mama gaat papa daar bij je kijken. Hij maakt een foto van je met mama’s telefoon zodat ik zo meteen tijdens de rest van de operatie nog steeds naar je kan kijken. Je word in warme doeken gewikkeld en dan kom je bij mama haar hoofd en mag ze je van dichtbij zien en zoenen! Wat ben je mooi! Wat ben je ongelooflijk mooi! Mama roept het heel vaak maar ze vind het ook! Ze is zo ontzettend opgelucht; de hele operatie kan haar ineens niets meer schelen nu jij er bent! Papa houdt je nu vast bij mama en samen genieten enorm we van jou. Iemand maakt foto’s en dan is het alweer tijd voor jullie om te gaan. Jij gaat in een couveuse en samen met papa naar de kraamsuite. Daar mag je lekker bij papa op zijn blote borst liggen om warm te blijven en zodat je alvast kan wennen aan de grote wereld vanuit de bescherming van je vaders armen. Ondertussen gaat voor mama de operatie door. Maar het kan haar allemaal veel minder schelen. Ze kijkt alleen maar glunderend naar de foto’s. De dokters maken de operatie af, dit duurt best nog even, en ondertussen kletsen ze wat over normale dingen. Iemand vraagt aan mama of de radio aan mag en dan klinken ‘You can leave your hat on’ van Joe Cocker, gevolgd door ‘Damn, I think i love you’ van K-otic door de speakers (maar goed dat jij en papa al weg zijn, denkt mama). Na een tijdje is de operatie afgelopen en zoals afgesproken hoeft mama niet naar de verkoeverkamer. In de holding krijgt de verpleegkundige alvast een pca-pompje, waarmee we mama later zelf morfine toe kunnen dienen tegen de pijn. En dan gaat mama gauw naar jou en papa toe! Wat een heerlijk gevoel. Alles is achter de rug en het is allemaal goed gegaan. In de kraamsuite ziet mama hoe papa en jij lekker bij elkaar liggen. We zijn nu samen en alles is goed, wat een overweldigend gevoel! Je wordt gewogen (3188 gram) en dan kom je bij mama liggen en mag je uit haar borst proberen te drinken. Je bent een natuurtalentje, want je doet het hartstikke goed! Vervolgens krijg je kleertjes aan; een mooie jurk met bloemen die papa voor je heeft gekocht en als alles dan een beetje is ‘geland’ bij papa en mama gaan we de familie bellen om het fantastische nieuws te vertellen dat je er eindelijk bent!
Voortaan zijn we een gezinnetje; papa, mama, je broer en jij. Wat is dat een bijzonder machtig gevoel. Een enorme verantwoordelijkheid maar eentje die ons intens gelukkig maakt. Nu zijn we compleet!
Welkom op de wereld lieve kleine Selah!

 

En dit is de nogal wat turbulentere bevalling van haar broer:

http://www.zwangerschapspagina.nl/geboren/200740-sephs-bevallingsverhaal-inleiding-ontsluitingsfase-spoed-keizersnee.html

 

Hey? Soepkip...! Ik herinner je nog nog van het NOD forum... Of was dat als de feb2012 mama's daar heb ik maar heel kort mee geschreven...

Thanks kleintje )

 

Tja.... Je mag stemmen hè

Dankjewel voor het compliment