het meeste zie ik op tegen het persen, ik ben heel bang dat ik inscheur of ingeknipt word en daardoor niet hard genoeg durf te persen.. ik kan me ook geen voorstelling maken van hoe erg de weeen zijn/hoe hoog mijn pijngrens is.. daar zie ik ook tegenop! maar aan de andere kant kan ik niet wachten tot ik mag bevallen des te eerder heb ik mijn zoontje in mijn armen!
Ik ben als de dood voor de pijn of ik het wel kan handelen. Eigenlijk alles. En ben al overtijd... Ben echt panisch maar k zal er toch aan moeten geloven. Je hoort zoveel en ik kan alleen maar hopen dat ik geen horrorverhaal heb te vertellen over paar weekjes. En die hechtingen lijken me ook vreselijk
Ik zie het meeste op tegen het moment dat het hoofdje staat dat schijnt echt heel veel pijn te doen en tegen het persen.
dat is idd heel erg pijnlijk, het brand gigantisch. toen bij mij het hoofdje stond had ik ineens geen persweeën meer dus moest ik wachten op de volgende persweeën en dat leek erg lang te duren voor me gevoel maar al met al was ze er met een kwartier persen. De weeen waren ook vreselijk, ik had rugweeen en die kan je niet weg puffen, toen moest ik ook nog is voor een ctg op me rug liggen, ik heb me toch wat af gevloekt... hechten vond ik helemaal niet erg... alhoewel ze soms buiten het gebied ging dat verdoofd was... maar achteraf kan ik me de pijn niet echt herinneren... heel apart
Ik zie er niet tegen op, maar heb dan ook nog wel even te gaan! Maar inknippen of inscheuren lijkt me wel vreselijk.. en pijnlijke rugweeën ben ik wel een beetje bang voor.
Ik zag helemaal niet tegen de bevalling op, maar als ik iets moest kiezen wat mij het minst prettigst leek was het het persen! Maar goed, zo ver is het niet gekomen, want ik heb uiteindelijk een ks gekregen!
Het hechten vond ik het ergst...ben je bevallen en dan zijn ze nog met je bezig...weeen en persen vond ik minder erg; persen was een verademing:d
Ik zag het meest op tegen het hechten. Ik was mijn zwangerschap ingegaan met een fikse naaldenfobie en was er als de dood voor dat ik geknipt moest worden en dan gehecht. Het liep allemaal anders... De eerste weeen vielen me mee. Was nog goed op te vangen en tussen het zuchten door heb ik nog een sudoku gemaakt. Naar mate ze heftiger werden ging dat niet meer. Mijn lief heeft echt elke wee samen met mij weg gepuft en het leek echt alsof we samen aan het werk waren. Heel bijzonder. Het stukje tussen 7 en 9 cm ontsluiting was zwaarder. Ik begon moe te worden en ik had even een moment van hopeloosheid. Ik vroeg ook steeds of ik nou eindelijk mocht slapen. Het allerergste vond ik het stukje van 9 cm naar 10 cm ontsluiting. Ik had bij 9 cm al persdrang maar ik mocht nog niet persen. Ik moest dus persweeen wegzuchten. En omdat Ingmar niet goed was ingedraaid moest ik dat doen in een of andere onmogelijke half op mijn knieen half op mijn zij houding en dat was... zwaaaaaaaaar. Gelukkig duurde dat maar een kwartier en toen mocht ik eindelijk mee persen! Ik heb uitiendelijk wel een fikse knip gekregen en die moest ook gehecht worden. Ik zal jullie het aantal hechtingen besparen, maar het waren er flink wat. Ik heb ze niet gevoeld want ze waren me dan misschien wel aan het repareren... ik had mijn zoontje in mijn armen en ik was de gelukkigste mens op aarde en ik voelde er helemaal niks van.
Ik ben intussen bang geworden voor ongeveer alles (komt niet door de verhalen hoor ). Het gekke is overdag zie ik minder tegen de bevalling op dan dat als ik in bed lig.
Haha, je hoeft er echt niet tegen op te zien hoor. De natuur heeft het heel mooi geregeld. Het is hard werken en niet altijd even prettig, dat zal ik nooit ontkennen, maar als je eenmaal je wondertje in je armen hebt dan krijgt alles een plaats. Dus. Niet opkijken tegen de bevalling ... maar uitkijken naar je baby!
Komt goed meiden! Binnenkort plaatsen jullie ook hier je verhaal. Nu lekker uitkijken naar jullie kindje. Heel veel succes en geluk!
Misschien spoor ik niet helemaal hoor, maar ik zie eigenlijk helemaal niet op tegen de bevalling (het is dan ook wel mijn eerste ). Ik hoop alleen maar dat ons kleine meisje gezond en verder kan het me allemaal niets schelen. Maar goed.... ik spreek jullie na de bevalling nag wel een keertje....
Ik ben absoluut niet kleinzielig en kan best een hoop pijn verdragen, maar toch ben ik bang voor de pijn, omdat het onbekend is. Tijdens mijn menstruaties had ik altijd al superpijn, dan lag ik 3 dagen plat, maar op een gegeven moment kreeg ik diclofenac van de HA en dan was t uit te houden. Ik ben dus hartstikke bang dat doordat mn ongi's al superpijnlijk waren, de bevalling nóg 100x pijnlijker zal zijn. De VK zegt dat het dan juist meevalt, omdat je elke maand een soort van mini-bevalling meemaakte qua pijn, maar toch ben ik bang Ja en verder bang dat ik zwaar inscheur of ingeknipt moet worden. Maar ook vanwege de pijn. Ach, ik ga hoogstwaarschijnlijk in t ziekenhuis bevallen en ik wil gewoon de mogelijkheid hebben tot pijnstilling als ik het echt niet meer trek zelf. Dat ga ik dus even doorspreken met de VK en ik denk als dat geregeld is ik met een gerust hart naar de bevalling zal uitkijken
Ik ben ook niet bang voor de bevalling. Omdat het onbekend is en geen idee heb hoeveel pijn het gaat doen ( jaaaa heeel veeeeel hahahhaha) Ik heb ook altijd veel pijn als ik ongi ben de eerste dag was niet te houden soms. Inscheuren knippen ben ik ook bang voor tegen de pijn daarna zie ik op. Nog even en dan kan ik jullie vertellen hoe het was
Ik zag het meest op tegen de ontsluitingsweeën, maar uiteindelijk is het persen (en daarna een tangverlossing) mij het meest tegengevallen. Dat vond ik veel pijnlijker. Ik heb anderhalf uur geperst, dus dat was erg zwaar. Maar het was wel een apart geval hoor, want mijn zoon lag met zijn gezicht omhoog en daarom kreeg ik hem er niet zelf uit. Als het persen snel was gegaan had ik er waarschijnlijk anders over gedacht.
Ik heb ook altijd vreselijk veel last van mijn menstruatie... Dus daar kan ik je gyn alleen maar gelijk in geven, tenminste bij mijn eerste bevalling. Die is echt begonnen met menstruatie achtige krampen in mijn rug en dat is eigenlijk zo gebleven tot vlak voor ik mocht gaan persen. Toen kreeg ik weeen die ik in mijn buik, benen en rug tegelijk voelde en wist ik even niet waar ik het moest zoeken... Dat was ook waar ik het meeste tegenop zag voor mijn tweede bevalling... Maar hoe anders kan een bevalling zijn... Nu had ik echt buikweeen en die waren naar mijn idee veel pijnlijker. Toen ik eenmaal mocht gaan persen dacht ik echt dat ik van boven tot onder uitscheurde! Mijn god wat doet het zeer als dat hoofdje staat! Ik omschrijf het altijd als zo'n prikkeldraad gevoel, als iemand het vel van je arm in tegenovergestelde richting draait... Maar dat een paar keer zo erg... Gelukkig weet je dan wel dat het maar even is, met 11 minuten persen is Jitte geboren... (en ze was niet eens zo groot, 2680 gr) Bij Jelle heb ik dat gevoel bijna niet gehad omdat ik daar een uur geperst heb en het dus allemaal wat langzamer ging en beter mee kon rekken... Het eerste wat ik zei na Jelle's bevalling was, "Zo wil ik er wel 10! *big smile*" Het eerste wat ik na Jitte's bevalling zei was: "Dit was de laatste keer! *pijnlijk gezicht*"
ik ben ook niet bang voor de bevalling, wel heel erg voor strippen. dit komt omdat ik ooit heb geprobeerd een spiraaltje te laten plaatsen en ik heb tot 2x toe liggen gillen bij die arts. volgens mij ben ik eerder bang voor onnatuurlijke dingen dan de bevalling zelf.