Pffff. ik zit echt even met mezelf in de knoop. Gisteren heeft een jongetje (11) waar mijn dochter (11) sinds een paar weken elke dag mee speelt/chillt haar verkering gevraagd per app. Dit zat er aan te komen, want hij was helemaal weg van haar vanaf moment 1 dat hij haar zag volgens mij. (zie mijn eerdere post https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/middelbare-puberen-en-jongens.706293/) Helaas voor hem is zij niet verliefd op hem en heeft ze dus nee gezegd. Met als reden dat ze hem niet goed genoeg kent en hoopt dat ze wel kunnen blijven afspreken met zijn allen. (hij komt volgend jaar bij haar in de klas op de middelbare). En nu moet ik de hele tijd aan dat ventje denken. Ik vind het zo sneu voor hem... hij deed zoveel voor haar. Maar ik weet ook dat verliefdheid zo niet werkt natuurlijk... Maar ik kan maar niet stoppen met denken aan de teleurstelling die hij te verwerken heeft (hij ging gisteren op vakantie en het leek wel of hij voor die tijd verkering gevraagd wilde hebben... en dat vind ik extra sneu dat ie nu dus op vakantie is met een rotgevoel...). Ik ben er gewoon echt helemaal verdrietig van... zo stom. En ik ben ook bang dat de vriendschap tussen hun weg is en dat het dan vervelend wordt zo direct op de middelbare... Anyway ik weet ook niet zo goed wat ik nu wil met deze post, maar ik weet wel dat ik het hartstikke lastig vindt al die veranderingen, dat eigen leven dat ze leidt en dat ik daar niet meer zoveel mee te maken heb.... zucht... Meer moeders die met dit soort zaken te maken hebben?
Ik heb hier geen ervaring mee, mijn oudste lijkt nog helemaal niet bezig te zijn met jongens. Ik heb ze nog nooit gehoord over verliefd zijn op iemand, ook op de Kindergarten nooit wat van gemerkt. Wel werd er "gemengd" gespeeld.
Je hebt het over kinderen van 11. Daar hoef je geen volwassen groot liefdesverdriet op te projecteren. Die jongen vindt het even jammer en is over 2 dagen je dochter alweer vergeten. Na de vakantie zie je wel weer verder. Je staat op de drempel van nog veel meer tienerdrama. Probeer er luchtig mee om te gaan. Meng je er alleen in als het nodig is.
Ik denk eigenlijk dat je blij moet zijn dat je dochter de afwijzer is en niet de afgewezene. Klinkt misschien lullig, maar een kind met liefdesverdriet is natuurlijk niet leuk. En in dit geval heb jij een dochter die daar geen last van heeft. En daarbij zijn ze 11 dus ik denk dat hij het wel overleeft. Ik geloof nooit dat meteen zijn vakantie verpest is. Ik denk dat je het gewoon moet loslaten en geen problemen zoeken die er niet zijn, of die jij niet kan oplossen.
Ik ben het met Adje en MadeinUSA eens, ik denk dat je dit veel groter maakt dan het is. Ik ga er niet vanuit dat hij zoveel liefdesverdriet heeft en de vakantie verpest is.
Als ik zijn moeder was zou ik het niet erg vinden hoor. Juist handig om het voor de vakantie te vragen. Heb je meteen afleiding op vakantie als het antwoord nee is. Even elkaar niet zien maakt het dan ook makkelijker. Misschien krijgt hij daar ook wel een vakantievriendinnetje. Op die leeftijd is het even balen, maar ik denk niet dat zijn vakantie er door verpest is hoor.
Dank voor jullie antwoorden. Tja, ik weet het niet, volgens mij zat het heel diep. Maar inderdaad, het zal niet de eerste keer zijn dat zoiets als dit gebeurt en ik laat het maar gewoon gaan en bij haar. Hopelijk blijven ze gewoon vrienden en staat dit dat niet in de weg.