Ik ben nog niet zo lang op dit forum, maar vroeg me af hoe jullie de miskraam met je partner hebben besproken, of het uberhaupt wel besproken is..... Ik ben vorig jaar september voor mijn 1e echo geweest (12 wk zwanger). Daar bleek dat het vruchtje niet ouder was dan 6 wk. Het wou er niet uit zichzelf uitkomen dus werd het 2 wk later weggehaald. Kwam amper bij van narcose, moest dus een nacht blijven. Daarna was ik snel weer op de been, lichamelijk dan. Alleen hebben mijn vriend en ik er amper over gepraat. Mijn vriend is een ontzettende binnenvetter, dus daar kreeg ik geen hoogte van. Het heeft haast geleid tot het einde van onze relatie. Nu vraag ik me af hoe het bij jullie is gegaan, na de miskraam.....
Mijn man en ik hebben er juist wel veel over gepraat. Hij is ook niet zo'n prater, maar hier wilde hij toch ook over praten. En het heeft wel geholpen. Maar ja september is al even geleden en ik denk als hij er niet over wil praten en je gaat het nu oprakelen dat hij je misschien ook niet begrijpt? Ja ik ken hem natuurlijk niet, maar dat lijkt mij dan.
hi, Ik zit nu zeg maar midden in een miskraam. Mijn vriend was aan het begin ook niet zo tja hoe zal ik het zeggen mee levend, we hebben er gister over gepraat en hij probeert op zijn manier er mee om te gaan en mij te steunen. Hij heeft gezegd dat het voor hem moeilijk is om zich in mijn schoenen te plaatsen, hij weet niet wat ie moet doen omdat ik ontroostbaar ben. Op zijn manier is ie lief maar wat ie ook doet op dit moment kan ik het soms niet hebben. Soms legt ie zijn hand (vaak onbewust) op mijn buik en dan haal ik zijn hand direct weg want dat kan ik gewoon nog niet hebben. Hij weet ook niet de woorden te vinden, maar soms pakt ie me gewoon vast of geeft me een knuffel... Tja elke man is anders en gaat er op een andere manier mee om, zeker als een man niet zo'n prater is... Ik wens je in elk geval heel veel sterkte nog en mocht je je ei kwijt willen...Bij ons kan het altijd !!!
Ik heb momenteel ook een miskraam en herken mijzelf en mijn vriend best wel in Silla's verhaal.... Mijn vriend is stil erover maar ik zie wel aan hem dat het hem net zo goed raakt. En we praten er wel over alleen kap ik "het gesprek" zelf ook vaak af omdat ik misschien nog wel niet wil toegeven aan de realiteit ofzo...tis nog te pijnlijk.... Ik verwacht ook niet teveel van hem, iedereen heeft zijn eigen manier en woorden zijn ook niet altijd nodig.... Bovendien stel me denk ik ook nog niet echt open voor hem.....ik kan er ook niets aan doen. Ik vind momenteel intimiteit heel eng...wil denk ik de komende weken ook nog niet vrijen. Ik ben verdrietig en ben onzeker over mezelf ook al weet ik dat de mk niet persé aan mij ligt. En zo heeft hij net zo goed recht op zijn manier van omgaan met deze situatie Je moet elkaar wat ruimte geven denk ik. Zeker in moeilijke tijden. Sterkte!
Ja oke, ik bedoelde meer het feit dat we gelijk na curettage er niet meer over gesproken hebben. We hebben het er eigenlijk nooit goed over gehad. Maar kreeg toen wel het idee, dat ik de enige was die zoiets had meegemaakt (was ook 1e zwangerschap). Overal stond ook aangeplakt: Zwanger, themabijeenkomst. Zwangerschapsgymnastiek of dat soort dingen, maar nergens over een miskraam krijgen, praatgroep of iets dergelijks..... Wat dat aangaat werden we daar ook slecht over geinformeerd, over nazorg (eigenlijk helemaal niet). Maar nu weet ik dat ik zeker niet de enige ben (in mijn achterhoofd weet ik ook wel dat er meer zijn) en waar ik terecht kan!!!
Ja das waar, jammer dat ik deze site toen niet onder ogen ben gekomen... Maar vooruit, is niet anders.........Doet me in ieder geval wel heel erg goed!!! Al is het achteraf...
ik heb exact het zelfde meegemaakt ...ook bijna einde relatie ...ik was mega verdrietig en mijn man toonde geen emoties ...dus ik dacht dat ik dat ook niet moest doen in zijn nabijheid ,...dom dom dom ....want op een gegeven moment barste dus de bom ..en ik heb hem geconfronteerd met wat me bezighield ...we hebben een hele nacht erover gesproken ...en samen veel gehuild , toen bleek dat hij er alleen voor mij wilde zijn , en zijn verdriet wegstopte ...probeer er alsnog over te praten en vertel hem wat je voelt ...mannen voelen dit op een heel andere manier ..ze voelen niet wat jij voelt qua hormonen e.d .je zal zien dat het ook jou oplucht meid ..heel veel sterkte en suc6 knuf asjuh
Hoi BabyDreams, Hier nog een ervaringsdeskundige, helaas. Gelukkig is mijn man best wel een prater, maar ik kan me voorstellen dat anderen hun emoties liever in stilte verwerken. Het enige advies dat ik je kan geven is: zeg wat het voor je betekent om ook te horen hoe hij dingen ervaart en hoe hij er tegenaan kijkt. Mijn man vertelde dat hij wel verdrietig was, maar dat het allemaal redelijk ontastbaar voor hem was: hij is niet zwanger en hij voelt niet wat er gebeurt in jouw lijf, dus hij moest sowieso afgaan op een positieve zwangerschapstest. Pas toen ik de eerste zwangerschapsklachten begon te krijgen (vooral de groeiende borsten waren interessant ), werd het realiteit voor hem. En daarna moest hij op een schermpje zien dat er 'niets' was terwijl er wel wat had moeten zijn, wat ook weer moeilijk is als je je nauwelijks kan voorstellen dat er 'iets' is. Ik vond het wel heel fijn dat hij net zo verdrietig was als ik toen het mis bleek te zijn, dat hij zich nog machtelozer voelde dan ikzelf tijdens de miskramen, en dat hij mijn angsten dat het weer misgaat op dit moment ook deelt (zie mijn stukje in dit forum over 'Drempelvrees'). Sterkte meid met alles een plaatsje te geven, en ik hoop dat jullie er samen uitkomen. Liefs, Wendy
Hoi Babydreams, Ook ik kan me herkennen in de verhalen van de anderen. Mijn man is ook een binnenvetter, maar bij hem uit stress zich altijd in lichamelijke klachten, zoals; buikpijn, hoofdpijn, enz. Als hij dat aangeeft weet ik hoelaat het is. Hij wilt er ook voor mij zijn, dus als ik behoefte heb mag ik erover praten, erom huilen, enz. Alleen geeft hij ook aan niet te voelen wat ik voel, hij dnekt alweer vooruit, maar mijn lichaam blijft nog even stil staan in de verwerking van alles. Maar ook dat begrijpt hij gelukkig. Ik hoop dat je alsnog hier of bij je man je ei kwijt kunt en dat er snel een tijd komt dat je weer zwanger mag zijn. Liefs hope
hallo ik ben nieuw op deze forum. ik heb in dec een miskraam gehad (1e zwangerschap) en mijn vriend ...die praat er ook nooit over...hij vind het dat het gebeurd is en dat je er niks meer aan kan veranderen. en als ik erover wil praten ..vind hij dat moeilijk...ik snap dat wel van hem.dat hij het moeilijk vind het doet hem ook pijn. maar ik wil zo graag met iemand erover praten. als k het met andere over praat die het nooit hebben mee gemaakt is het moeilijk voor hun om te begrijpen wat k voel. het is al bijna 6 maanden geleden en nog steeds voel ik het verdriet en de pijn. ik tel ook nog steeds de maanden....van nu zou ik zolang zijn blabla.... waarom doet het zo Pijn? waarom is het zo gelopen ? Waarom kan je alleen vragen ,maar je weet de antwoord gewoon nie op de vraag. ik kan zo nog wel doorgaan over hoe ik me voel etc. maar dat doe ik jullie nie aan ik wens iedereen sterkte !!
Zo reageerde mijn vriend dus ook, pcies hetzelfde..... Ik vond het (zeker in het begin) nogal moeilijk om zwangere vrouwen te zien. Heb dit ook aangegeven bij mijn vriend. Die zei gewoon dat ik dan wel met oogkleppen op kon blijven lopen, maar dat dat niet op schiet....... Je hebt overal wel eens iemand die zwanger is, dat snap ik ook wel. Ik had alleen zoiets van...... Oh zij wel en ik niet..... Gelukkg heb ik dat nou minder... Maar ja, ze zeggen niet voor nix mannen komen van Mars en vrouwen van Venus
hahaha Ja precies .....maar Ooit zijn wij ook zwanger....de tijd zal het leren. maar ik moet wel zeggen dat ik elke maand er op Hoop dat ik zwanger ben...is gewoone en obsessie geworden :S beetj eng vind ik het.....ik wil zo graag een Kind nu :S .. het was mijn 1e zwangerschap..was nie geplannend ik vond het eerst vreselijk en na een maand was k zo Blij ...ik zat al helemala te fantaseren . maar helaas na 8 weken ging het mis .... maar nu is mijn kinderwens Zo GROOT ...pfffffffffffffff........... Het Leven is HARD
Hoi Babydreams, Mijn man toont ook veel minder zijn verdriet en gevoelens omtrent mijn miskraam dan ik doe...maar ik kan me aansluiten bij het verhaal van Wenniepenny, onze mannen wisten wel dat ze vader gingen worden, maar zijn er emotioneel heel anders bij betrokken dan wij zijn. De tip die ik je kan geven is om nooit je verdriet te verbergen voor je man, die van mij voelde zich al zo machteloos en wilde mij steunen waar hij kon, maar dan moet je natuurlijk wel aangeven wanneer je hem zo hard nodig hebt. Praat, huil, wees boos, maar vooral: steun elkaar! Heel veel sterkte met je verdriet. Groetjes, Anakin.
Gelukkig heb ik dat vaak aangegeven, maar werd helaas weinig mee gedaan...... En ben ik vanzelf opgehouden om er over te praten. Omdat ik nu 3 dagen over tijd ben, hebben we het er wel weer over. Aub geen herhaling van de vorige x. Dat gaan we (mocht het weer fout gaan) wel anders aanpakken, in ieder geval proberen. Morgen ga ik testje halen..
Oh Babydreams, ik hoop echt dat je morgen een positieve test krijgt. Het is jullie van harte gegunt. Veel succes, liefs Hope
Ja hoop ik ook, maar ben aan de ene kant ook wel weer bang........beetje mixed feelings... En dan weer naar de gyneacoloog. Brrrrr...... Vooral de gyneacoloog was heel zakelijk "Ach ja zo'n 12 procent overkomt het" (dus waar maak je, je druk om.... ) Dus wil graag een andere, of is dit heel herkenbaar????? :
De 1e gyn waar ik ben geweest was dat ook zo. Hij zei : het spijt me.... Maar niet echt gemeend. De gyn die me gecuretteerd heeft was super aardig en erg lief. Vroeg ook achteraf hoe het nu emotioneel met me gaat. Hij zei ook wel dat het vaker voorkomt, maar het kwam bij hem niet vervelend over. Dus als je je niet prettig voelt bij je gyn, denk ik dat je zeker een andere moet vragen.
Ben een beetje laat met mijn reactie op jouw reactie, maar goed. Inderdaad is de nazorg er dus gewoon niet. Je wordt naar huis gestuurd uit het ziekenhuis en zoek het maar uit.... Nu zijn wij er ook snel bovenop gekomen doordat ik binnen 2 maanden weer zwanger was, maar als dat niet zo is kan ik me voorstellen dat t erg tegenvalt.
Goh, fijn dat je zo snel weer zwanger bent!!! Dat lukt mij (ons) niet... Hebt gelijk in het bovenstaande......Je valt gewoon in een gat. Op dat moment voelde ik mij vreselijk alleen. En mocht ik nou zwanger zijn, dan komt er echt wel een andere gyneacoloog. 1tje die niet zo zakelijk is, die gewoon bij het botte af is!