Ik vraag me af of hier moeders zijn die denken dat hun kindje hooggevoelig is en dingen zien. Misschien ook aura's? Ik geloof hier wel in en heb mijn dochter wel eens de vraag gesteld (toen ze 2 1/2 was) of ze kleuren zag boven mijn hoofd. Hier zei ze duidelijk wat kleuren. Van de week stonden we voor de spiegel en ik vroeg zie jij ook kleuren bij jezelf? Waarop ze boven haar hoofd kleuren kon aanwijzen. Ik heb deze "gave" niet en weet dus niet wat ik moet zien.
Mijn zoontje praat s`avonds in zijn bed. Hij heeft vanaf 11 maand altijd slecht geslapen, laatste tijd alleen moeilijk om in slaap te komen. Hij krijst het dan uit en we wisten niet zo goed wat we moesten doen. Als we hem vragen of hij bang is zegt hij ja en heeft het vaak over een meneer en een meisje. En wijst dan ook echt naar een bepaalde hoek. Iemand hier gehad voor hem die de geest heeft weggehaald. Bleek een jongeman te zijn die we niet kenden maar bij de buren hoorde. Het meisje is niet slecht en volgens haar vind jens het leuk dat ze er is. Ze vroeg ook of ik een miskraam had gehad het was nl familie van ons. Ik niet maar schoonmoeder en schoonzus wel. Vind het wel eens moeilijk en soms ook eng maar goed sta er wel voor open. haha dus ook heel vaak moet ik welterusten zeggen tegen meisje of is er weer een meneer op visite waar ik welterusten tegen moet zeggen. haha gelukkig hoort niemand mij..... Vind het trouwens ook moeilijk om er over te praten want heel veel mensen geloven er niet in. Ik geloof er wel in maar vind ook dat als ik niet geloofde er wel voor open moet staan omdat Jens wel dingen `denkt`te zien.
Wij hebben vorig jaar kamer van onze dochter laten "reinigen" omdat ze erg slecht sliep. Bleek dat er ook 3 geesten op haar kamer zaten, twee positieve en één negatieve en die laatste is nu weg en dat dochter die ook ziet dus. Ze ziet nog steeds die geesten, mijn overleden schoonmoeder o.a., en zegt vaak ook uit het niets oma en wijst dan ergens naar toe... Ik ging regelmatig naar de begraafplaats met dochter, naar graf van oma, maar als we de poort doorliepen begint ze steevast te huilen en doet haar handen voor ogen. Vaak verdwijnt deze gave rond de kleuterleeftijd heb ik me laten vertellen. EDIT ik ben een nuchter persoon maar toen ik hoorde via de persoon die hier de kamer kwam reinigen wat de geesten haar vertelden, sprongen bij mij de tranen in mijn ogen dat waren echt dingen die niemand wist.. Dus sindsdien geloof ik er wel in
er even vanuitgaande dat het zou kunnen dat een ziel incarneert en zich vastzet in het lichaam in de loop van de tijd zou een kind dus beter in contact kunnen staan met "de zielenwereld" dan de meeste volwassenen. Dan zou het niet verrassend zijn als dat inderdaad zou verdwijnen op een bepaalde leeftijd.
Als je er zo gericht op vraagt, zou ik op deze leeftijd er niet van uitgaan dat het klopt wat ze zegt. Ik denk dat je een hele hele grote kans loopt dat ze dan gewoon wat kleuren noemt, maar dat ze die niet ziet. Lijkt me niet handig om er zo in te sturen. Als ze volledig uit zichzelf dingen zou benoemen, zou het anders zijn, maar dit zijn echt hele sturende vragen en het is zeer bekend dat antwoorden van kids op dat soort vragen totaal niet betrouwbaar zijn....
Sluit me eigenlijk wel aan bij Rozemarijke. Geloof wel in het bestaan van dergelijke gaven (ook bij kinderen), maar zo gericht vragen lijkt me logisch dat ze daar een antwoord oo geeft waarvan ze waarschijnlijk denkt dat je het wilt horen. Of wie weet ziet ze net achter zich in de spiegel kleuren bijv op dat moment.. Lijkt me dus erg lastig om te zeggen of ze nu wel of niet aura's kan zien..
J is hooggevoelig. Maar heb m nooit gehoord of gevraagd of hij kleuren/aura's ziet. Hij ziet wel dingen die wij niet zien. En tegenwoordig (ja ook ik was eerst heel sceptisch) praten we er heel open over. Hij voelt ook dingen aan en heeft flink (teveel) inlevingsvermogen.
omdat ze dus ook dingen ziet heb ik verder gevraagd. Haar kamer is ook al meerdere keren gereinigd door een vriendin. Ik heb ook wel eens gehoord dat als je het er niet over hebt een kind denkt dat iedereen het kan zien en als ze dit aan vriendjes vragen ze er van kunnen schrikken en er dus niet over gaan praten omdat het "vreemd" is. Ik wil dit voor zijn. Maar misschien te voorbarig erin geweest?
Mijn eerste vraag was zie jij wat bij mama haar hoofd waarop ze aangaf ja groen mama. Ze was toen 2 1/2.
Ik geloof dat alle kinderen in min of meerdere mate "paranormaal begaafd" zijn en dingen zien waar wij volwassenen ons al lang voor afgesloten hebben. Bij mijn eigen kinderen heb ik met name bij de oudste wel dingen meegemaakt, maar het laatste jaar ongeveer niet meer eigenlijk. Als baby/dreumes sliep ze erg moeilijk op haar kamer en wees regelmatig naar een bepaalde hoek als ik haar vroeg of ze wat zag, na het wijzen draaide ze dan snel haar hoofd weer weg. Ook vaak tijdens het drinken geven op haar kamer dat ze dan naar diezelfde hoek bleef staren en dan ineens heel hard ging lachen bijv (t was gewoon een kale hoek, niks te zien, ook geen schaduw oid). Toen ze eenmaal echt goed kon praten heeft ze eens gezegd dat er allemaal kindjes op haar kamer waren.. Broertjes en zusjes noemde ze deze kindjes.... Ja, daar schrok ik natuurlijk heel erg van! (zie onderschrift) Sinds ze op haar nieuwe kamer slaapt heb ik haar nooit meer erover gehoord dat ze iets zag ofzo... Nu slaapt haar zusje op haar oude kamer en ook met haar hebben we een tijd veel slaapproblemen gehad; ze bleef maar gillen en krijsen zodra ze in bed gelegd werd. Niks hielp... Ze sliep overal prima, behalve op haar kamer. Toen was voor mij de maat vol en heb ik de kamer en de rest van het huis "gereinigd" en sindsdien hebben we nergens meer "last" van. Daarbij wel aangegeven dat als men 100% zuiver goede bedoelingen heeft men mag blijven, maar dat het fijn zou zijn als ze onze dochter met rust laten als ze moet/wilt slapen Tja.. misschien voorbarig om te denken, maar ik heb hierdoor wel het gevoel gekregen dat er echt meer is dan wij zien en dat onze ongeboren kindjes "weten" dat die kamer in eerste instantie voor hen bedoeld geweest was en ze daar nu dus blijven "hangen" voor onze dochters. Ohja, wat ik wel heel byzonder vond was toen ik zwanger was van onze jongste dochter. Ik wist het zelf nog niet en mijn oudste dochter gaf me 's avonds voor het slapen gaan ineens een kus op mijn buik en zei "baby". Ik was toen 6 dpo, maar hierdoor heb ik dus op 7 dpo een test gedaan en die was positief! (ze was toen pas 17 maanden) Paar weken later zei ze ineens steeds "zusje" ipv "baby" en idd, ze heeft een zusje gekregen De laatste keer dat ik zwanger was, 3 maanden geleden, hetzelfde; "mama, er is een zusje door je navel gekropen in je buik" Helaas (weer) een vmk geworden...
Ik ben het helemaal eens met jou. Dat soort vragen kun je over een paar jaar pas een beetje stellen. Maar ik geloof zeker wel dat het kan hoor! Wij denken altijd dat mijn man hoog sensitief is, dus het zou me niets verbazen als een van onze kids dat ook zal zijn. Maar dat merken we dan ooit wel!
Ik zou er wel voorzichtig mee zijn idd. Ik denk zeker dat het kan hoor, (heb er vanuit mijn geloof dan wel weer een duidelijke mening over, maar da's wat anders ). Maar kids zijn op deze leeftijd nog zo in een fase dat fantasie en werkelijkheid door elkaar lopen, dat je gewoon heel voorzichtig moet zijn met de manier waarop je vragen stelt en hoe je ingaat op dingen. Mijn dochter heeft regelmatig verhalen (over bijvoorbeeld de dag bij de gastouder, of op de papa-dag hie. Of over de mama-dagen tegen juist mijn man of de gastouder) dat je denkt: Huh? Als je dan navraagt, komt er een totaal ander plaatje uit. Maar ze kan wel zo wijs uit de hoek komen zetten, dat je soms denkt dat ze wijzer zijn, dan dat ze werkelijk zijn. Dat soort dingen overschatten lijkt mij schadelijker dan dat ze het er met andere kids over zou hebben: kids accepteren veel van elkaar, juist ook omdat fantasie en werkelijkheid zo door elkaar lopen. Denk niet dat een ander kind gauw schrikt of afkeer krijgt van jouw dochter, TS, als die met verhalen over aura's ofzo aan komt zetten. Dat krijg je juist later veel meer, en dan zijn ze wel op een leeftijd dat fantasie en realiteit beter/goed gescheiden zijn, (vanaf een jaar of 7-8, is mijn ervaring). En dat is ook meer de leeftijd om er naar te gaan vragen, denk ik. Omdat je dan tenminste ook antwoorden krijgt waarvan je weet dat ze het werkelijk zien zoals ze het je vertellen.
Ik ben ervan overtuigd dat kinderen makkelijker dingen waarnemen die wij niet waarnemen of nauwelijks waarnemen als we ons er niet open voor stellen. En dat is ieder voor zich. Je kan evt iets waarnemen als volwassene en er niet voor openstaan en dus negeren in andere woorden. En dat is prima. Mijn zoontje is denk ik ook "begaafd" in de zin van dingen waarnemen en aanvoelen. Om een aantal voorbeelden te geven- Nadat hij geboren is en hij begon te praten ben ik meerdere keren zwanger geweest en heeft hij me stevast ELKE keer 1 of meerdere dagen voor het misging op een zielige toon verteld "oh nee! de baby huilt!" Wij hebben hem nooit verteld dat ik zwanger was tot we de eerste goede echo hadden. En zelfs de keren dat we wel wisten dat ik zwanger was maar hij het niet wist zei hij het toch. Hij heeft ook periodes dat hij heel slecht slaapt en precies rond dezelfde tijd wakker word 2u snachts... Dan is het gillen en huilen en zegt hij dat er iemand in zijn kamer is die hem wakker houdt. We hebben zijn kamer laten reinigen en het was DIREKT over. Dat zet een mens toch aan het denken. Ik stimuleer niets maar stel hem wel vragen zoals waarom ben je bang? Wat doet die persoon dan? En toen hij me telkens vertelde dat "de baby huilde", terwijl hij nieteens wist dat ik zwanger was, zei hij altijd" de baby in je buik mommy. En wat ik ook heel bijzonder vind is dat hij zegt dat hij zich kan herinneren dat hij geboren is. Dit heeft dan wel niets met paranormaal begaafd zijn te maken. Maar toch. Hij beschrijft een lijn waar licht door kwam en de dokter die haar handen uitstak naar hem om het uit mijn buik te trekken. En zijn Oma die "you are my sunshine" voor hem zingt voordat hij mij weer ziet. Als ik jullie nu vertel dat hij tot voor kort niet wist dat hij met een keizersnede is geboren, en dat hij dus even van mij gescheiden is geweest toen ik gehecht werd, dat mijn man met hem naar de afdeling is gegaan om daar zijn ouders onze trots te laten zien en dat mijn schoonmoeder hem daar voor het eerst vastgehouden heeft terwijl ze "you are my sunshine" voor hem zong. Krijgt er dan niemand het idee dat er meer aan de hand is met onze kinderen dan dat wij denken?