Bevalling met 19/20 weken, ervaringen gezocht.

Discussie in 'Vlindertjes van 17 - 24 weken' gestart door kniks, 4 dec 2016.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. kniks

    kniks Actief lid

    6 jan 2013
    236
    0
    0
    NULL
    NULL
    Ik heb helaas te horen gekregen dat mijn kindje niet meer leeft. Ik zou donderdag 20 weken ver zijn. Het hartje is gestopt en zover ze nu hebben kunnen kijken lijkt het erop dat zij een hartafwijking had,

    Alle praktische dingen heb ik geloof ik nu geregeld en ik zal dinsdag worden ingeleid.

    Maar ik kijk zo op tegen de bevalling, ik ben er echt bang voor.

    Ik ben op zoek naar ervaringen over het bevallen rond deze termijn.

    Hoe lang duurde het voor de bevalling op gang kwam?
    Hoe ging het lichamelijk?
    Hoe was de pijn? Te vergelijken met een "gewone" bevalling of toch meer de pijn van een miskraam?
    Hoe ging het geestelijk/psychisch?
    Hoe ging het herstel?

    Op dit moment zit ik in een achtbaan van emoties. Soms wordt de pijn zo erg dat ik afstom, dichtklap.

    Soms kan ik alleen maar huilen en daarna ben ik heel zakelijk en leeg, ik kom dan voor mijn gevoel heel koel over.

    Ik heb gisteren een uurtje in het ziekenhuis gezeten en gepraat met een verpleegster, zij heeft mij wat gerust kunnen stellen, maar toch blijft het knagen.

    Ik weet het gewoon even niet meer en omdat ik nog bevallen moet lijkt het verwerken nog niet te gebeuren.

    Wat ik ook graag wil vragen, hoe vertel ik het mijn dochtertje van 3 jaar? Zij krijgt dingen natuurlijk mee, maar ik wil het niet heel beladen maken. Hoe hebben jullie dat aangepakt?
     
  2. Theezeefje

    Theezeefje Fanatiek lid

    13 okt 2014
    3.530
    3.757
    113
    Overijssel
    Sorry,kan je niet helpen maar las je verhaal en wil je sterkte wensen en een dikke knuffel geven. Wat een nachtmerrie!
    Misschien stichting still contacteren voor foto's
    Dikke knuffel en veel sterkte!
     
  3. LeonieDA

    LeonieDA Lid

    26 okt 2016
    43
    4
    8
    NULL
    NULL
    Ook ik kan je niet helpen maar ik wil je heel veel sterkte toewensen in deze moeilijke tijd!
     
  4. rocketscience

    rocketscience Fanatiek lid

    16 feb 2015
    4.163
    3.120
    113
    Vrouw
    Wat vreselijk dat jullie dit moeten meemaken.
    Ik heb er zelf geen ervaring mee maar mijn zus wel, zij is bevallen van haar zoontje die rond de 22 weken is overleden in de buik. Ik kan proberen je vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.

    Het duurde een ochtend en middag voordat de bevalling op gang kwam als ik het mij goed herinner maar het kunnen ook 2 dagen zijn geweest. Helaas is dit sowieso voor iedereen anders dus kun je van tevoren niet voorspellen.

    Ik ben bij de bevalling aanwezig geweest en het is eigenlijk net als een gewone bevalling maar dan een kleiner kindje. De weeen zijn hetzelfde, mijn zus hoefde niet te wachten totdat ze 10 cm ontsluiting. 6 was dacht ik voldoende. De uitdrijving was sneller en minder pijnlijk omdat het dus kleiner was.

    Mijn neefje werd geboren met de vruchtzak nog intact. En toen hij geboren was overheersde bij ons allemaal het gevoel van trots. We zagen door de zak heen zijn voetjes en handjes en waren echt vertederd door dat beeld. Hij was zo mooi!!! En op dat moment voelde we nog niet echt verdriet. Dit kwam later toen het besef er kwam dat hij echt niet meer leefde.

    Het lichamelijke herstel van mijn zus ging in principe goed, alleen had ze vreselijke stuwing. Dat maakte het extra confronterend en pijnlijk. De dagen erna ben je bezig met het regelen van een uitvaart (als je dat wil natuurlijk), wij kozen voor een besloten crematie. Psychisch is het gewoon allemaal heel erg zwaar. En het cliché is waar dat tijd alle wonden heelt. Niet dat het over een tijdje allemaal goed is natuurlijk maar dan kun je het een plek geven.

    Mijn zus heeft een dochter en zij was toen ongeveer 4 jaar. Ze heeft haar uitgelegd dat haar broertje niet meer leefde. Hoe ze het exact heeft uitgelegd weet ik niet maar ik denk zo eerlijk en simpel mogelijk. Kinderen zijn heel ruimdenkend en hoewel ze het natuurlijk heel jammer vond dat haar broertje niet meer leefde was ze ook super trots en blij met haar broertje.

    Even nadat hij geboren was kwam ze kijken en haar eerste reactie: ahhhhh kijk nou hoe schattig die kleine vingertjes en nageltjes. Ze was en is helemaal verliefd op haar broertje en heeft het nu (ong 4 jaar later) nog over hem.

    Tips die ik je nog kan geven:

    - heb verdriet en geef dat de ruimte
    - accepteer en vraag om hulp vanuit je omgeving
    - laat mooie voet / handafdrukjes maken
    - laat foto's maken (wij hadden Bionda Heeringa)
    - praat veel met mensen die je lief hebt hierover
    - neem zoveel tijd voor het verwerken als je zelf nodig voelt te hebben

    Heel veel sterkte en als je nog meer vragen hebt mag je me altijd PB-en
     
  5. Eblr4

    Eblr4 Niet meer actief

    Ik weet niet wat voor advies ik je kan geven, ik wil je heel veel sterkte wensen :(
     
  6. Jajo

    Jajo Fanatiek lid

    7 aug 2015
    3.462
    904
    113
    Wat vreselijk dat je dit moet doorstaan. Zelf ben ik afgelopen januari bevallen van ons zoontje na 17 welen zwangerschap. Hij had een ernstige skelet afwijking die niet met het leven verenigbaar was. Uiteindelijk is hij in mijn buik al overleden

    Ik moest zaterdag een pil in nemen om mijn baarmoedermond te verweken en me Rond half 10 melden op de verloskamers. Daar kreeg ik een kamer een beetje achteraf, zodat ik geen baby's hoorde huilen bij de geboorte. Ons zoontje zou immers stil geboren worden.

    Daar kreeg om om de 3 of 4 uur (dat weet ik even niet meer) vaginaal pillen ingebracht om de bevalling op te wekken. In het begin kreeg in pijnloze harde buiken, maar vanaf een uur of 2 serieuze weeën en belande in al snel in een weeënstorm. De weeën zijn net zo pijnlijk als bij een normale bevalling. Ik heb toen iets tegen de pijn gehad en moest wachten op de ruggenprik, omdat de anaesthesist vast stond. Ik raad je aan om op tijd om pijnstilling te vragen. Voor mij voelde het Als of ik voor niks pijn leed, ik zou mijn kindje niet mee naar huis nemen. Om half 8 ben ik bevallen van onze zoon, super klein mannetje. waar ik eerst dacht dat ik hem niet wilde zien, kon ik toen hij geboren was niet wachten. Ik heb hem gelijk opgepakt en was super trots. Geluk en verdriet wisselde elkaar heel snel af toen. Wij hebben stichting still ingeschakeld om foto's te maken, deze hebben enorm geholpen bij het verwerken van het verlies. Het is een stichting die geheel kosteloos proffesionele foto's maakt.

    Waar je rekening mee moet houden is dat in zo'n 50% van deze geboortes de placenta niet mee komt. Ik verloor veel bloed, dus na een uur lag ik op ok.

    De week na de bevalling vond ik vreselijk, ik kreeg stuwing, kraamtranen. Alles wat ook bij een gewone bevalling hoort. Ik had gehoord van tabletjes om de stuwing tegen te gaan. Dat leek me
    Wel wat, de gyn wilde ze voorschrijven, maar de bijwerking hiervan is neerslachtigheid. Dat leek mij in deze situatie niet zo handi, dus heb ik hier toch vanaf gezien. Ik had dag en nacht een strakke sport bh aan dienik alleen tijdens het douchen uit deed.

    De eerste week/2 weken kon ik dingen ook niet relativeren, moest ik veel huilen etc. Hierna ging het ineens beter. Wij zijn na 3 weken samen op vakantie gegaan naar de zon en een luxe hotel. Even een andere omgeving heeft mij toen enorm geholpen.

    Het is voor iedereen anders. Mijn advies is volg je gevoel, knuffel je kindje geef hem/haar een naam en neem afscheid op een manier die voor jullie prettig is. Maak veel foto's (of laat dit doen door stiching still) als je nog vragen hebt mag je me ook een pb sturen. Dit is trouwens mijn topic van de bevalling en hoe alles verlopen is toen. Heel veel sterkte!
     
  7. Hopmarjanneke

    Hopmarjanneke VIP lid

    10 jul 2008
    13.507
    494
    83
    Vrouw
    Docent Frans (in opleiding)
    Duitsland
    Allereerst heel veel sterkte toegewenst in deze zware en verdrietige tijd.

    Ik wil je mijn ervaringen wel vertellen, maar ik was een "geval apart", ik heb geen enkele wee gehad en heb er helaas een week over gedaan.

    Bij de nekplooimeting (rond 13 weken) kreeg ik te horen dat de nekplooi 4,5 mm dik was. Achter bleek ook het neusbeentje verkort/niet aanwezig te zijn, dit was wel gezien en gezegd door de gynaecoloog, maar ik heb dat niet zo meegekregen. Op zijn "aandringen" een vruchtwaterpunctie laten doen met ongeveer 16 weken.
    Het bleek dat ons zoontje Trisomie18 had, niet verenigbaar met het leven.

    Na de verplichte wachtweek, in Duitsland wettelijk vereist, meldden mijn partner en ik ons bij de gyneacoloog... zoontje leefde nog op dat moment en de gyn kon niets anders dan ons doorverwijzen naar een niet-confessioneelziekenhuis (ik liep bij een katholiek ZH) Daar ben ik op woensdagochtend opgenomen ter inleiding.
    Begonnen met 3 maal per dag een vaginaal tablet, donderdags een drietal orale tabletten, en op vrijdag weer vaginaal. Vrijdagavond rond een uur of zes is de vruchtblaas geknapt en dachten we dat het snel "klaar" zou zijn. Wel uit voorzorg AB-kuren gekregen, omdat ons zoontje nog steeds leefde. Op zondag zijn ze dan over gegaan op een oxytocine-infuus, om te kijken of ze weeën konden activeren. Mijn lichaam reageerde hoegenaamd niet. Zondag avond is de navelstreng uitgezakt en dat was ook het moment dat ons zoontje is overleden. Maandag wederom een ander infuus gekregen. Nog altijd geen enkele wee gehad.
    OP dinsdag hebben we besloten dat we nog éénmaal alles op alles zouden zetten, ik kreeg om de 4 uur medicatie toegediend. Ene keer vaginaal en de volgende was dan oraal.

    Woensdagochtend om 5 uur is dan "pardoes" onze zoon stil ter wereld gekomen. Ik dacht dat ik een windje moest laten, maar het bleek dus de geboorte van Y* te zijn.
    Nog geen half uur later lag ik op de OK voor een currettage. En op donderdag mocht ik weer naar huis. Ik heb overigens wel tabletten tegen stuwing gekregen.

    Zoals gezegd, ik was een geval apart: geen enkele wee gehad, geen pijn gehad en een week er over gedaan. Mijn lichaam had zoiets van, je moet nog 20 weken, dus ik ga het niet los laten.

    Qua bevalling/afscheid/verwerking:
    * vraag tijdig om pijnstilling! Je hebt al genoeg om te moeten verwerken omdat je kindje is overleden, daar hoeft niet nog onnodig veel pijn bij!
    * Vraag na bij stichting Early Birds voor fotografie, zij maken hele mooie foto's ivm afscheid en herinnering;
    * Stichting Stil maakt volgens mij ook foto's en kan je volgens mij ook kleding/inslagdekens sturen
    * laat afdrukjes maken van handjes en voetjes, indien mogelijk uiteraard. (bij ons zoontje zijn ze helaas niet heel duidelijk geworden door de "staat" van zijn lichaampje)

    Qua rouwverwerking: neem de tijd, er is geen vastgestelde tijd voor rouwverwerking. De één gaat na 4 weken weer werken, de ander heeft er een half jaar voor nodig om weer te kunnen werken.
    iedereen gaat anders om met verdriet, blijf praten met je partner en verlies elkaar niet in verwijten oid, bijvoorbeeld omdat je het gevoel hebt dat je partner niet of juist teveel rouwt.
    En neem indien nodig hulp aan in de vorm van (bedrijfs) maatschappelijk werk, zelfhulpgroepen, voorganger oid.

    Bij ons ging het ook nog eens dubbelop, aangezien ik mijn partner 2 dagen voor de slechte echo met een hartinfarct op de IC heb moeten achterlaten. Wij hadden in zes weken tijd twee major life events te verwerken.
     
  8. Petra13

    Petra13 Niet meer actief

    Allereerst, wat een verschrikkelijk nieuws, heel veel sterkte.

    Helaas heb ik hier wel ervaring mee. Ons zoontje had een ernstige hersenafwijking en is geboren met 21+6 weken. Ik kreeg maandag een pil, en moest daarna naar huis. Ongeveer 24 uur later begonnen ze met het toedienen van wee-opwekkers. Meestal begint te bevalling na een paar uur en beval je binnen de 12 en 24 uur. Bij mij was dat iets langer...

    Ik vond de bevalling vooral mentaal erg zwaar, ik kreeg wel een ruggenprik omdat het allemaal lang duurde en ik er mentaal doorheen zat. De uitdrijving ging heel snel, ik heb één keer een beetje moeten persen, toen werd hij geboren. Ik vond dit een eng vooruitzicht, maar toe hij eenmaal geboren werd viel het erg mee, mijn eerste emoties waren trots en liefde. Daarna kwam pas het verdriet.
    Bij mij kwam de placenta vanzelf, hoe langer je zwanger bent hoe groter die kans dat het vanzelf komt.

    Wij hebben er voor gekozen om ons zoontje in het ziekenhuis achter te laten. We hebben geen vervolg onderzoek laten uitvoeren omdat dat in de hersenen op dat moment bij de baby haast onmogelijk is.

    Na de bevalling is het zwaar, (ik ga niet tegen je liegen en zeggen dat het allemaal meevalt).
    Ik was bewust begonnen met afscheid nemen toen we hadden besloten om de zwangerschap af te breken, maar ik weet dat dat niet bij iedereen lukt. Belangrijk is om de tijd te nemen voor je verdriet en het te laten gebeuren. Ik heb twee weken ontzettend veel gehuild, daarna werd dat langzaam minder. En kies waar jij je prettig bij voelt, heb je geen zin in bezoek, dan dus niet. Zorg er wel voor dat je er over blijft praten en je niet teveel isoleert.

    Ik heb er bewust voor gekozen om na een dag of vier weer naar buiten te gaan, (wandeling van 5 min), dat was mentaal pittig maar het voelde ook goed om te doen. Wederom doe alleen dingen waar jij de goed bij voelt.

    Oh nog een tip, deel je gevoelens en angsten met het medisch personeel, zij kunnen je hier echt mee helpen.
     
  9. Lallie4

    Lallie4 Actief lid

    24 jul 2015
    282
    0
    16
    NULL
    NULL
    Hey meis, wat vreselijk dat ke dit moet meemaken.
    Helaas heb ik het ook meegemaakt.
    De bevalling zelf heb ik niks meer dan hevige menstuatiepijn van gevoeld. Ik vond het zelf totaal niet te vergelijken met een normale bevalling. Psychisch raakte il wel in een dip en heb daar hulp voor gevraagd.
    Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd
     

Deel Deze Pagina