Gewoon benieuwd naar... Ik ben mijn ouders op dit moment heel dankbaar dat ze ons op ons 15e allemaal aan het werk (bijbaantje) hebben geschopt. Daardoor hebben we een mooi werkverleden opgebouwd en krijg ik nu een jaar ww wat een fijn idee is nu ik mijn baan kwijt ben. Als ik pas na mijn schooltijd was gaan werken had ik maar zes maanden gekregen. Verder ben ik gewoon heel blij dat ze altijd voor ons en de kids klaarstaan en de beste opa en oma zijn die mijn dochter maar kan wensen.
Waar ik mijn ouders echt heel erg dankbaar voor ben? Dat ze vooral blijven wie ze zijn. Ondanks verschillende nationaliteiten en vele scheve gezichten in hen tijd, toen ze elkaar net leerden kennen. En ik heb vooral respect dat ze zulke goede en liefhebbende ouders en grootouders zijn voor ons! Ze staan echt altijd klaar voor ons..
Voor de goede opvoeding. Ondanks dat mijn moeder ons alleen heeft opgevoed op bijstandsniveau, zijn we allemaal goed terecht gekomen met een goede opleiding en een goede baan.
Dat ze mijn zusje en mij een prachtige, liefdevolle, zorgeloze jeugd hebben kunnen geven. Dat ze er altijd waren voor advies en mij altijd steunden en hielpen waar mogelijk met mijn keuzes. En dat ze er altijd waren/zijn voor ons. Helaas is mijn vader 4 jaar geleden overleden maar mijn moeder doet nog steeds alles voor ons. Ik kan me geen betere ouders wensen. Vind het ook intens verdrietig dat mijn lieve meiden niet kunnen genieten van wat een geweldige opa geweest zou zijn.
Poeh, ondanks dat ik wel vaak teleurgesteld was in mn ouders ben ik wel 'blij' dat ze me al erg jong op eigen benen hebben laten staan. Misschien wel een beetje te jong en heb het ook echt niet makkelijk gehad maar heb er nu wel veel aan. Het had ook totaal verkeerd kunnen lopen dus vind het daarom wat lastig.
Dat ze er altijd voor heeft gezorgd dat ik me veilig voelde en alles kon vragen, zeggen, vertellen etc. En dat terwijl de omgeving, situatie etc zeker niet altijd zo veilig waren. Knap vind ik dat. En het gevoel van zelfvertrouwen en een opvoeding waar ik veel plezier van heb.
Dat mijn moeder altijd vertrouwen in me heeft gehad en me altijd heel vrij gelaten heeft in mijn keuzes, doen en laten (met de nodige stimulatie als het "laten" te erg werd ) Ik ben, mede hierdoor denk ik, erg zelfstandig, heel openminded en ik weet precies wat ik wel en niet wil en waarom. Ik hoop mijn dochters ook zo op te kunnen laten groeien Tevens vind ik het heel bijzonder dat mijn moeder me zo'n fijne jeugd heeft kunnen geven op haar eigen manier; de situatie thuis was er niet naar met mijn vader (alcoholist en had losse handjes), maar mijn moeder stond dagelijks met een glimlach voor ons op en deed haar best om elke dag speciaal te maken.
Ik ben mijn ouders erg dankbaar dat ze na hun scheiding, toen ik ongeveer 3 jaar was, zo fatsoenlijk met elkaar om zijn blijven gaan. Mijn vader kwam altijd bij ons thuis als ik mijn verjaardag vierde. Ondanks dat ze vast wel eens strubbelingen hebben gehad en het niet altijd met elkaar eens waren heb ik daar nooit iets van gemerkt. Toen ik eenmaal op de basisschool zat heb ik zelf aangegeven dat ik de omgangsregeling wilde uitbreiden. Ik was om het weekend bij mijn vader en dat is uitgebreid naar 5 dagen aaneengesloten elke 2 weken. Mijn vader is altijd in hetzelfde dorp als mijn moeder en ik blijven wonen, zodat ik makkelijk heen en weer kon. Doordat mijn ouders dat allemaal zo goed hebben aangepakt heb ik het nooit als moeilijk of naar ervaren dat ze niet meer bij elkaar waren. Oh, en mijn stiefmoeder ben ik veselijk dankbaar dat ik me ook door haar altijd geliefd heb gevoeld en dat ik niet onderdeed (en doe!) voor mijn halfzusje en -broertje.
Dat ze ons het leven hebben gegeven en vooral ons hebben laten leven. De normen en waarden in de wereld zijn ons duidelijk. Onze opvoeding heeft ons gemaakt wie we nu zijn. En daar ben ik de dankbaar voor. Een warm nest vol liefde. En dat werpt nu zijn vruchten af in mijn eigen gezin. Ik hoop dat mijn ouders nog heel lang in mijn leven blijven.
M'n moeder ben ik dankbaar omdat ze er echt áltijd voor me geweest is. Ik was echt aan vreselijke, nee, afschuwelijke puber. M'n moeder heeft álles met me geprobeerd, maar niets hielp. Toch is ze altijd van me blijven houden en heeft ze altijd voor me klaargestaan.. Als ik haar niet had gehad, was het ongetwijfeld heel anders met me afgelopen!
En bij mij ook! En dat m'n moeder net op het nieuws hoorde dat er hier in Oudenbosch weer een ontvoeringspoging heeft plaatsgevonden, en ze me nu, ook al word ik over vijftig minuten negentien, niet meer alleen naar het station durft te laten gaan.. Lieverd!
ik ben mn ouders dankbaar voor alles maar dan ook echt alles! ik kan geen betere ouders hebben, altijd zijn ze er voor mij en mn broer, voor iedereen zijn ze er
Hmmm, toen ik opgroeide had ik het idee dat het bij ons niet altijd rozengeur en maneschijn was. Mijn ouders, met name mijn vader, waren behoorlijk wat strenger dan de meeste ouders van leeftijdsgenootjes. (En nee, dat vond ik niet alleen toen met mijn puberbrein, ook als ik nu terugkijk zie ik dat nog zo.) Als puber heb ik mij best vaak hevig tegen verzet en me er soms ook best ongelukkig en zelfs 'onderdrukt' onder gevoeld. Aan de andere kant denk ik nu dat het precies is geweest wat ik nodig had, om op te groeien tot de (redelijk ) stabiele volwassene die ik nu ben. Juist door hun strakke kaders heb ik goed leren omgaan met ADHD (waarvan toen nog niet eens bekend was dat het bestond). En hoewel ik nu nog steeds wel vrijwel dagelijks last heb van mijn ADHD-trekjes, heb ik wel zo goed leren compenseren dat ik zelden last heb van de grotere problemen waar andere ADHD-ers wel vaak tegenaan schijnen te lopen. (Nu moet ik daar voor een deel ook mijn man voor bedanken. ) Verder ben ik ze heel dankbaar voor de manier waarop ze nu met mij, mijn man en onze zoon omgaan. Ze staan altijd voor ons klaar om op te passen of op andere manieren te helpen. (Net als m'n schoonouders trouwens).
Moet eerlijk gezegd wel goed nadenken hier over. Dan denk ik altijd maar aan het liedje van pierre kartner. Bedankt lieve ouders bedankt voor het leven bedankt lieve ouders voor wat u mij heeft gegeven. IK BEGRIJP NU PAS GOED WAT U VOOR MIJ HEEFT GEDAAN BEDANKT DAT MIJN WIEGJE IN UW HUIS EENS MOCHT STAAN. Deze woorden zeggen meer voor mij. Dan de ellende die ik thuis ook gevoeld hebt. Dan denk ik aan dit zinnetje en dan bedenk ik ik ben nu ook moeder en nu snap ik meer en meer wat ze WEL voor me gedaan hebben dan niet. Ze waren er toch wel ondanks alles. Pffffffffffffff.
Dat ze me altijd steunen en nu ook nu ik en me vriend uit elkaar zijn gegaan zondag dat ik weer bij ze woont
Ik ben ze overal dankbaar voor. Voor alle liefde die ik van ze heb gekregen en de fijne jeugd. Maar vooral voor hun onvoorwaardelijke steun en hulp die ik nog elke dag van ze krijg. Ik kon me geen betere ouders wensen.
Mijn allerliefste ouders ben ik voor zoveel dankbaar. Het leven dat ze me gegeven hebben, de onbezorgde jeugd, een stabiele thuissituatie, de normen en waarden, de hulp in goede en minder goede tijden, de zorg een aandacht voor hun 2 klein kindjes, doorzettingsvermogen en optimisme maar vooral de onvoorwaardelijke liefde die ieder kind van zijn ouders zou moeten krijgen .