Hoi meiden, Op het moment zijn wij met onze tweede IUI poging bezig. Tegelijk denken we er al over na wat we willen als dit niet gaat lukken. Gaan we dan door voor IVF? Of stoppen we na de IUI en gaan we ons richten op adoptie? We hebben sinds januari al een BKA-nummer en gaan waarschijnlijk in november met de VIA-cursus starten. Op het forum merk ik dat de meeste meiden in dit stadium nog niet zo bezig zijn met de vraag 'wat als het niet gaat lukken?' en voor velen is het ook vrij vanzelfsprekend om tot het uiterste door te gaan. Voor mij helpt het heel goed om over alternatieven na te denken. Ik denk namelijk dat wij ook heel gelukkig zouden kunnen worden met een of meerdere geadopteerde kinderen (terwijl ik me heel goed besef dat dit ook geen makkelijke weg is, en dat het zorgen voor adoptiekinderen vaak veel van ouders vraagt). Of misschien zouden wij in de toekomst ook pleegzorg nog wel een optie vinden. Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met meiden die met dezelfde vragen worstelen of geworsteld hebben. Of met meiden die vanuit hun ervaring hierin adviezen kunnen geven. Welke keuzes hebben jullie gemaakt en welke overwegingen hebben daarbij een rol gespeeld? De belangrijkste gedachten die bij mij meespelen zijn: Voor doorgaan met de MMM: - Misschien krijg ik spijt als ik eerder stop - Het lijkt me heel bijzonder om de genen van mijn man en mij gecombineerd te zien in een biologisch eigen kindje - Ik zou heel graag willen ervaren hoe het is om zwanger te zijn en zelf een kind op de wereld te zetten - Ik moet me niet laten leiden door angst voor het IVF-traject - Is het wel goed om een kind uit eigen land+cultuur weg te halen? Voor stoppen en kiezen voor adoptie: - Er zijn al veel te veel mensen op de wereld, dus waarom zouden wij zoveel moeite doen om er nog eentje bij te maken? - IVF brengt ook risico's met zich mee - Het is zonde om nog een jaar van ons leven te laten beheersen door de MMM - Ik denk dat wij goede ouders zouden kunnen zijn voor een kindje dat in eigen land nauwelijks kansen heeft - Ik weet zeker dat we van een adoptiekindje net zoveel zouden houden als van een biologisch eigen kindje - het meemaken van een adoptieproces lijkt me bijna net zo bijzonder als het meemaken van een zwangerschap - Misschien heeft God wel een ander plan met ons dan het krijgen van eigen kinderen. Misschien is er een reden dat het bij ons niet lukt en wordt ons zo de weg gewezen in een andere richting? Ik realiseer me dat het een heel verhaal is geworden wat voor velen misschien niet zo interessant is. Voor mij helpt het in elk geval wel om zo alles eens op een rij te zetten! Het zou leuk zijn als er reacties op komen
ik heb geen ervaring, maar vind dat je al een eind op weg bent om een weloverwogen keuze te maken! Ik zou zeggen: verdiep je nog in het pleegtraject en je kunt voor alle 3 de opties een lijstje maken.. Praat er iig over met je man, hoe hij het beleeft. Ik weet niet of je tijdens de VIA cursus nog in de MMM mag zitten? maar dat weten er hier ongetwijfeld wel! Succes meid en ik hoop dat je moederhart snel gevuld is!
Hoi Taliaa,allereerst natuurlijk van harte gefeliciteerd met je tweede zwangerschap !! Ik zie dat je ook in de MMM hebt gezeten. Op welke manier ben je uiteindelijk zwanger geworden? Lief dat je zo'n leuke reactie op mijn berichtje hebt geschreven Tijdens de VIA mag je volgens mij nog wel in de MMM zitten, maar niet meer tijdens het raadsonderzoek. Maar zoals het er nu uitziet, is het IUI-traject een heel eind achter de rug als de VIA begint. Dus we hebben al bedacht dat we dan een pauze inlassen in de MMM en pas na de VIA definitief beslissen welke keuze we gaan maken.
Hoi Lien, ik herken je verhaal zeker. Ik worstel met dezelfde vragen. Wij hebben de cursus in aug/sept dit jaar. Maar ik wil na 3 mislukte ivf pogingen zeker nog doorgaan met ivf. Omdat adoptie ook nog zo lang duurt vind ik het persoonlijk zonde om niet door te gaan met ivf. Ik kan en wil dat hoofdstuk nog niet afsluiten. Ik snap natuurlijk heel goed dat er een moment in de adoptie procedure komt dat je moet kiezen voor adoptie of behandelingen, omdat het kindje wat je adopteert op de eerste plaats moet staan en dat je niet met je hoofd nog bij ivf bent en het geacepteerd meot hebben. Maar al 5 jaar van te voren vind ik wel erg lang. Ik ben dus ook benieuwt wie een antwoord weet op deze vraag. ik had in mijn topic ( via cursus aug/sept) ook deze vraag gesteld. Groetjes Herma
Lieve lieve Lien, Ik ken je uit het IUI in mei-topic en ik kwam toevallig dit topic tegen. Je bent niet de enige die al zo ver vooruit denkt Het verschil tussen ons is dat wij wel zeker voor IVF gaan, maar dat wil niet zeggen dat we niet regelmatig nadenken over wat we van plan zijn als het niet lukt. Onze kansen met IUI zijn ook heel erg klein, omdat het zaad van mijn man echt op het randje is. Dus de stap naar IVF is voor ons waarschijnlijk minder groot dan voor jou. Wij hebben IVF al een langere tijd in ons hoofd. Sterker nog, wij hadden na de zaaduitslag niet eens verwacht dat IUI nog een mogelijkheid zou zijn. Dus daar zit het verschil wel in. Maar ik weet ook dat we niet oneindig voor IVF kunnen/willen gaan. En wat dan? Wat als het niet gelukt is na IVF? Dat vragen wij ons regelmatig af. We vinden adoptie iets prachtigs en staan er zeker voor open. Ik zie alleen heel erg op tegen het lange slopende proces waar heel veel teleurstellingen bij komen kijken. Adoptie gaat absoluut niet van een leien dakje. IVF ook niet, dat weet ik wel. Maar ook bij adoptie heb je een steeds grotere kans met lege handen achter te blijven. Tenminste, als je niet openstaat voor special need. Wij staan daar niet voor open. Het klinkt hard, want als we een gehandicapt kindje zouden krijgen dan zouden we daar oneindig veel van houden natuurlijk. Maar bij adoptie kun je ervoor kiezen en dat maakt het net even anders. Ik las laatst in de krant dat de kans om een gezond kindje te adopteren steeds kleiner wordt en over een aantal jaren zelfs onmogelijk. Dat zet mij ook aan het denken. Want na teleurstelling van de hele mmm denk ik niet dat ik ook nog teleurstellingen van het adoptieproces zou kunnen verwerken. Tenminste niet zo'n grote teleurstellingen dat je uiteindelijk nog steeds met lege handen achterblijft. Ik vind het heel moeilijk allemaal!!!
@ Herma, bedankt voor je reactie! Het is inderdaad wel frustrerend dat het adoptietraject zo lang duurt! Vanaf het moment van het raadsonderzoek mag je sowieso geen IVF meer doen, maar voor die tijd kun je natuurlijk nog wel van de mogelijkheden gebruik maken. Ik kan me voorstellen dat je die laatste kansen op een biologisch eigen kindje nog wel wilt aangrijpen! Voor ons is de kans groot dat we op een bepaald moment moeten kiezen: of raadsonderzoek of IVF proberen. Want bij ons komt de VIA al vlak na de IUI waarschijnlijk. En dat vind ik een lastige keuze. Want hoe ouder we worden, hoe kleiner ook de kansen op een geslaagd adoptietraject (mijn man is 33 en ik 31). @Saskia, wat lief dat je hier even reageert Ik snap jouw redenering heel goed en snap ook dat jullie zeker voor IVF gaan kiezen. Maar wel heel verstandig om al verder vooruit te denken. Hebben jullie al overwogen om je alvast aan te melden voor adoptie? Dat scheelt uiteindelijk in de wachttijd, maar zo te zien ben jij nog redelijk jong. Als je man niet al te veel ouder is, hebben jullie ook nog wel ruim de tijd om na de IVF het adoptietraject in te gaan. Het helpt mij heel erg dat we een soort 'plan B' hebben, want een leven zonder kinderen kan ik me haast niet voorstellen. Ik ben zelf van kinds af aan al een echt 'kindermens' geweest, ik heb als tiener veel oppasbaantjes gehad en ook in mijn werk ben ik dagelijks met kinderen bezig (ben kinderpsycholoog). Het voelt zo oneerlijk dat ik de gave heb gekregen om goed met kinderen om te kunnen gaan en tegelijk dat ik zelf geen kinderen zou kunnen krijgen. Daarom weet ik bijna zeker dat die behoefte op een of andere manier wel ingevuld zal gaan worden, misschien wel met adoptie- en/of pleegkinderen. Maar uiteraard zullen mijn man en ik er nog wel veel met elkaar over moeten praten wat we nou uiteindelijk wel en niet willen en aankunnen. Ik kan wel een heleboel willen, maar mijn man moet er natuurlijk ook achter staan! Mijn man en ik zijn er nog helemaal niet uit hoever we willen gaan in de medische molen. Wij hebben ook gelezen inderdaad dat het steeds lastiger wordt om een kindje zonder 'special need' te adopteren. Anderzijds is het zo dat kinderen zonder toekomstkansen sowieso niet geadopteerd mogen worden, dus over het algemeen gaat het om special needs waar wel mee te leven is. Ik denk dat wij ook niet voor alle handicaps open zullen staan, maar er zijn in mijn optiek best een aantal 'special needs' waar ik minder moeite mee zou hebben. Bijvoorbeeld ook kinderen die te vroeg geboren zijn of die uit een gezin komen met ouders die aan de drank zijn vallen onder 'special needs'. Dat hoeven dus zeker geen zwaar gehandicapte kinderen te zijn. Maar ook daarover zullen mijn man en ik nu veel moeten praten. Moeilijk moeilijk moeilijk.... wat dat betreft is het veel makkelijker als zwanger worden vanzelf gaat, dan hoef je over dit soort dingen niet eens na te denken !
Inderdaad Lien wat je zegt over een B plan, het voelt goed om te weten dat er zowiezo een kindje komt. Of het nu biologisch is of uit een ander land. En ook ik werk met kinderen als pedagogisch medeweker en het voelt soms oneerlijk dat ik die daar zo goed en met veel plezier mn werk doe met andermans baby's zelf geen baby kan krijgen.
We hebben het wel overwogen om ons alvast aan te melden. Maar eigenlijk vind ik dat als we eenmaal aan de procedure beginnen, we ook door moeten zeggen. Ook al krijgen we een biologisch kindje... als we voor adoptie gaan dan zetten we door. Zo voelt het nu voor mij. Ik twijfel echt heel erg. Ik heb net nog eens goed gelezen en er spreekt me heel erg veel aan. Ik weet het echt niet Iets in mij wil het dolgraag, maar een groot deel houdt me ook tegen.
Lieve Lien, ik ben iemand die bewust gestopt is en gekozen heeft voor pleegzorg. Het is zover gegaan dat we geeneens behandelingen hebben ondergaan omdat het echt zo goed voelde. Inmiddels ben ik een trotse pleegmamma en ik kan je zeggen, we hadden geen betere keuze kunnen maken. Hoe meer wij over pleegzorg lazen hoe meer wij het gevoel kregen dat het echt iets voor ons is. Als ik jouw verhaal zo lees, neem je geen overmoedige besluiten en denk je goed na. Kom bij ons meelezen en stel alle vragen die je hebt!! Ook mag je me altijd pb'en. Op dit forum ga ik niet heel diep in op onze pleegzorgsituatie omdat we voorzichtig zijn ivm herkenbaarheid. Kortgezegd waarom wij geen adoptie doen maar pleegzorg; 1. Indien gewenst mag van ons de band met het biologische gezin blijven bestaan. Sterker nog, wij stimuleren zelfs deze band. 2. Het traject van Pleegzorg gaat vele malen sneller 3. Je hebt zeggenschap over de problematiek waar je wel of niet mee om kunt/wilt gaan. 4. Adoptie kost belachelijk veel geld en dat geld kun je vast ergens anders aan beter besteden. 5. Vaak (dat ligt wel aan de organisatie en de mensen met wie je samenwerkt) is er ook begeleiding indien nodig. wat voor ons wel positief aan adoptie is: 1. Je hebt zekerheid dat een kindje bij je zal blijven tot aan het moment van uithuisgaan. Wij hebben al die feiten en gegevens naast elkaar gelegd en zijn uiteindelijk zelfs voor de meest onzekere vorm gegaan; "crisis pleegzorg". Echt, het was het waard! Wij hebben niet voor de MMM gekozen omdat de 'natuur zei' dat het niet grote kans op succes zou worden. Dat klinkt enorm zweverig en geitenwollensokken maar dat is het eigenlijk niet. Ik heb vijf miskramen gehad en vond dat het toen echt wel duidelijk was dat het gewoon niet ging werken. Ik ben geen voorstander van al die behandelingen om kost wat het kost een kindje van jezelf te moeten krijgen met evt alle gevolgen van dien (je relatie op spanning, een kindje met een handicap etc). Echt een kindje van niet je eigen genen ga je ook van houden!! Heel veel zelfs.
Ik ben het met je eens Nicoletta. Wij willen ook niet ten koste van alles een kindje van ons zelf. Het leven is zoveel meer dan dat. Als 1 van ons de mmm niet meer aankan of onze relatie en sociale leven gaat er ernstig onder lijden, dan is het klaar. Dat is het niet waard. Liefde geven kan ook aan een pleegkindje of een adoptiekindje. Een leven zonder kinderen zien we niet zitten en natuurlijk zou een bio-kindje een geschenk zijn! Maar ik denk dat we met een pleegkindje of een adoptiekindje net zo gelukkig zouden worden. Het zal niet makkelijk zijn, maar wat is dat wel in het leven.
Precies Saskia! Het opgeven van onze kinderwens dat nooit, maar soms kun je wat water bij de wijn doen. Tuurlijk is er altijd een klein teer plekje in mijn hart dat ik nooit een kindje zal zien wat uit ons is geboren, maar dat plekje mag er zijn. Ik koester het zelfs. Het hoort bij ons, net als de vijf vlindertjes in mijn hart. Zo was mijn uitspraak ook heel lang; Na 2 jaar leven in de ban van De Streep, is het genoeg. Tijd voor mijn eigen streep, geen strepen meer. Dit écht voelen gaf me rust, er viel een last van mijn schouders en ik kon mijn rug weer rechttrekken. Echt, als de MMM te koste van jezelf, je partner of je relatie gaat, trek dan die streep!!! En op tijd, niet als je al met een been in de afgrond staat. Kun je onder woorden brengen Saskia wat hetgeen is dat je tegenhoudt om door te pakken?
Ik twijfel omdat we nu nog voldoende energie hebben voor de mmm en er ook nog sterk in geloven dat het gaat lukken. Maar adoptie kriebelt ook heel erg. Ik denk niet dat nu het moment is om het allebei naast elkaar te laten lopen. Adoptie een zware en lange weg. Vooral de duur van het proces staat ons tegen. Dat is de reden waarom we ons nu in willen laten schrijven. Ik vind dat geen goede reden. Als we aan adoptie beginnen, wil ik niet afhaken en wil ik er echt voor gaan. We zouden best wel een bio-kindje en een adoptiekindje willen, heel graag zelfs! Maar ik denk dat het beter is om eerst het ene af te sluiten en dan pas verder te gaan met het andere. Het BKA-nummer aanvragen zou ik wel al in een eerder stadium doen om tijd te winnen, maar nu is te vroeg.
@ Nicoletta: wat ben ik blij met jouw reactie! Ik vind dat je een geweldige keuze hebt gemaakt en vind het ook heel knap dat je die beslissing hebt durven nemen. Het is niet makkelijk om de knoop door te hakken en je kinderwens op te geven, of zoals jij zegt 'een streep te trekken'. Het is zo verleidelijk om maar steeds door te gaan, want telkens denk je 'stel dat het bij een volgende poging wel lukt'. Ik vind het wel heel verdrietig om te horen dat je zoveel miskramen hebt gehad. Wat moet dat zwaar zijn, om telkens zielsgelukkig te zijn met een zwangerschap om vervolgens rechtstreeks over te gaan in weer een teleurstelling. Ik denk inderdaad dat jullie keuze een hele goede is geweest, je leven zal er een stuk vrolijker en rijker van zijn geworden ! Door jouw verhaal ben ik trouwens wel erg nieuwsgierig geworden naar de rest van je verhaal. Je schreef dat ik ergens mee zou kunnen kletsen/lezen. Waar is dat? Ik zou het heel interessant vinden om de ervaringen van meer pleeg- en/of adoptieouders te lezen. Dat helpt echt om de juiste keuzes te maken. Mijn man en ik beginnen het ook steeds vervelender te vinden dat anderen ons als een soort 'slachtoffer' zien waar je medelijden mee hebt. We gaan onszelf daardoor ook steeds meer zien als 'die mensen die ook altijd pech hebben en bij wie het steeds mislukt', terwijl er ook een heleboel goede dingen in ons leven zijn en we het samen heel fijn hebben! Door de MMM ben je steeds bezig met iets wat mislukt, terwijl wij ons liever richten op iets positiefs. Een adoptie- of pleegzorgtraject lijkt me wel iets positiefs, ook al duurt het lang en gaat dat ook niet zonder slag of stoot. Maar anderzijds blijft het verleidelijk om eerst de MMM af te maken. In elk geval het IUI-traject gaan we wel afmaken, maar daarna weet ik het nog zo net niet. We hebben wel besloten de komende tijd wat meer te gaan sparen, met in ons achterhoofd dat er misschien wel ooit een dure adoptie komt. Voor ons is adoptie op dit moment onze eerste keuze na de medische molen, puur om de reden dat dat voor altijd is. Ik zou me kunnen voorstellen dat we later ooit nog ook voor pleegzorg zullen kiezen. Het lange wachten bij adoptie is vervelend, maar anderzijds geeft het ook de tijd om wat te sparen en nog even met z'n tweeen van het leven te genieten. @ Saskia: Je geeft aan dat als je voor adoptie zou kiezen, je er direct helemaal voor zou willen gaan. Zelf denk ik daar wat anders over. Volgens mij is er helemaal niks mis mee om halverwege het adoptietraject dit toch niet door te zetten (behalve dan dat je portemonnee er wat dunner door is geworden). Er zijn genoeg adoptieouders, dus het is helemaal geen probleem als er veel voortijdig afhaken. Voor ons was de beslissing om een BKA-nummer aan te vragen nog juist helemaal geen definitieve keuze voor adoptie. Ik zie de VIA juist als een kans om goed inzicht te krijgen wat adoptie inhoudt, en het lijkt me juist goed om op basis daarvan te beslissen of het wat voor ons is.
Graag gedaan hoor Lien! Jouw woorden zijn precies onze beweegredenen geweest. We wilden niet zielig zijn en ons al helemaal niet meer zo voelen. Tuurlijk waren die miskramen enorm verdrietig en tuurlijk waren we steeds opnieuw enorm teleurgesteld. Maar wat ik al zei, we wilden niet kost wat het kost doorgaan. Ik heb in dit forum ook geschreven; geen adoptie maar pleegzorg. Dat is een heel verhaal geworden en geeft ook niet precies weer hoe we tot dit besluit zijn gekomen. Als ik je een tip mag geven, ga samen met je partner zitten, neem desnoods een wijntje en toastjes erbij , en pak allebei een schrijfblok. Ga dan opschrijven wat jouw eigen definititie is van "kinderwens". Kijk dan eens wat jullie allebei hierin belangrijk vinden. Ik wil je onze conclusie wel vertellen, maar dan heb ik je al teveel gestuurd en het is juist zo fijn om het 'open' te doen. Ook kun je een soort lijst maken met evt wensen van invulling van je kinderwens en de voors en tegens samen bespreken. Dan bedoel ik echt van lid worden van bv Foster Plan tot doorgaan met jullie eigen kinderwens. Dat was enorm verhelderend voor ons en bleek dat adoptie eigenlijk helemaal niet zo'n keiharde eis hoeft te zijn. Langdurige pleegzorg was eigenlijk een prima plaatsvervanger (die kindjes blijven vaak ook van moment tot plaatsing tot aan tenminste hun 18e bij je, dus dat hoeft niet anders te zijn). Weet je, als je eenmaal afstapt van de wens van een kindje van julliezelf gaan er veel meer deuren voor jullie open dan jullie nu kunnen bedenken. Dat is echt waar! Wees realistisch, maar bekijk het ook eens met humor. Soms ben ik echt blij dat ik niet opgerekt en uitgelubberd ben van een zwangerschap en nooit kotsmisselijk boven de pot heb hoeven hangen. Dat kan best wel relativerend werken, al kan je er ook op de verkeerde momenten in een depri moment schieten. Maar ook die kom je echt wel met jouw instelling te boven. Wees eerlijk naar je zelf. Vind je het genoeg geweest, kun je vrede hebben met rust. Verlang je naar rust? Die last van je schouders?
Dit is mijn topic geweest en kun je het traject een beetje teruglezen; http://www.zwangerschapspagina.nl/vruchtbaarheidsbehandelingen/125548-translocatie-geconstateerd.html
Lieve Lien, wauw, wat herken ik me in jouw verhaal. Het beschrijft echt perfect hoe ik me een dik jaar geleden voelde! (afgezien van je laatste punt over God, ik ben namelijk niet echt gelovig ) Ik zal je even onze situatie beschrijven; wij waren in aug. 2007 met de pil gestopt met het verlangen naar een beebje. Toen we een jaar later nog niet zwanger waren, zijn we naar de gyn gestapt en kon ik starten met hormonale behandelingen. In april vorig jaar bleek dat dit ook niet zijn werk deed en aangezien mijn man zijn zaad ook niet optimaal was, werden we doorverwezen voor IUI. Begin juni onze intake gehad en in juli mochten we starten. Eind juni testte ik echter positief en het vervolg kan je aan m'n banner zien. Toen we met de behandelingen starten, zijn we ook naar een info-avond over pleegzorg geweest. Mijn hart stond namelijk helemaal open voor een kindje en dat hoefde voor mij echt niet persé een bio-kindje te zijn. Ik wilde ook heel graag adopteren maar dat wou mijn man absoluut niet (slechte ervaring in zijn familie...). Na de info-avond was ik wild enthousiast maar mijn man had nog zijn twijfels. We waren er allebei over uit dat we niet koste wat kost voor een bio-kindje wilden gaan maar mijn man wilde nog wel graag IUI proberen. Dat was voor ons dan ook de grens (op dat moment). We hadden besloten om dat jaar nog af te wachten en de kwestie begin 2011 nog eens open te gooien en te zien hoe we er dan tegenover stonden, na enkele IUI's en na 2.5 jaar wachten op een bio-kindje. Wij hebben uiteindelijk de keuze niet moeten maken maar ik ben er zeker van dat ik even blij geweest zou zijn met een pleeg- of adoptiekindje. Ik kan niet zeggen dat ik het even graag zou gezien hebben omdat ik nu wél een bio-kindje heb en daar spelen véél hormonen bij mee maar ik kan wel zeggen dat het me even gelukkig zou gemaakt hebben om een kindje met minder kansen een mooie thuis te bieden. Wat hier ook wel meespeelde was dat mijn man het niet zag zitten om naast pleegzorg ook nog verder te gaan voor een bio-kindje terwijl ik deze twee wel naast mekaar kon leggen en nu nog altijd kan. Helaas zal het er hier dan ook voor een hele tijd nog niet inzitten om een pleegkindje te krijgen. Mijn man was/is erg bang dat hij niet voldoende liefde aan een 'vreemd' kindje kan geven... Lieve meid, ik hoop dat jullie een keuze kunnen maken die jullie allebei volkomen gelukkig maakt maar bovenal hoop ik dat jullie die keuze eigenlijk niet moeten maken gewoon omdat het zo oneerlijk is! Dikke knuffel!
Er is zeker niks mis mee om halverwege niet door te zetten. Maar wij hebben zelf wel het gevoel om pas te starten als we zelf echt voor adoptie willen gaan. Als dan halverwege blijkt dat het toch niet bij ons past, zouden we natuurlijk wel afhaken. Maar als ik in het begin al niet het gevoel heb dat ik er voor de volle 100% voor wil gaan, dan begin ik er liever (nog) niet aan. Ik heb een informatiepakket aangevraagd. Das al een flinke stap voor mij
@Elke: bedankt voor je reactie! En wat fijn dat jullie uiteindelijk de keuze niet hebben hoeven maken ! GEFELICITEERD nog met de geboorte van jullie kindje ! Fijn dat zelfs het IUI-traject jullie bespaard is gebleven ! Het lijkt me toch ook wel heel bijzonder om de genen van jou en je man in een kindje gecombineerd te zien ! Heb je een zoon of een dochter? Wel fijn om te lezen dat meer mensen met dezelfde keuzes worstelen. Maar natuurlijk hoop ik ook dat we uiteindelijk geen keuze hoeven te maken @ Saskia: alle begrip hoor, dat jullie nog even wachten met aanmelden Ik snap wel dat je er eerst zeker van wilt zijn of het jou en je man wat lijkt om te adopteren, alvorens je aan te melden. Voor ons was het zo dat we ook door onze leeftijden (ik 31, man 33) niet te lang wilden wachten, omdat adoptie wel 6 jaar kan duren. En het leeftijdsverschil tussen de oudste ouder en het kind mag maximaal 40 jaar zijn. Dus wij vonden het ook gewoon 'veiliger' om onszelf alvast aan te melden.
Leeftijd speelt ook zeker mee, Lien. Ik snap jullie keuze daarom ook heel goed. Wij zijn 25 en 28, dus we hebben ook nog wel de tijd zeg maar.
Balen! Zojuist gezien op internet dat onze VIA nu gepland staat voor feb 2011. Dat was hiervoor nog nov 2010, dus is drie maanden verschoven. We hadden een mooie planning om van nov-feb te pauzeren met de MMM en ons volledig op de VIA te storten. Maar als we nu gaan pauzeren tot na de VIA, wordt het wel een erg lange pauze.... Hmmmm, we moeten er nog maar eens goed over nadenken wat we willen...