Hallo meiden, 2 maanden geleden ben ik met de pil gestopt en vind het allemaal maar al te spannend. Ik hoop natuurlijk dat ik snel zwanger mag worden maar een piep klein stemmetje in mijn achterhoofd is nu al stiekem bang voor de bevalling. Ik ben heel paniekering aangelegd, maar wil wel heel graag een kindje... zijn er meer meiden die hier al last van hebben voordat ze zwanger zijn?
ik niet.. heb ook een bevalling al meegemaakt en weetje.. als je er zo vooraf over nadenkt lijkt het allemaal heel eng.. maar wanneer je ermee bezig bent op het moment zelf dan denk je er helemaal niet meer zo over na.. het begon bij mij met menstruatieachtige krampen die steeds en steeds heftiger werden.. helaas moch ik geen natuurlijke bevalling meemaken omdat mijn vliezen met 35 wkn waren gebroken en esmee met 36 weken via een kz geboren is.. maar ik zou het nu zo weer doen.. ze zeggen vaak dat je alles van de bevalling weer "vergeet" de pijn dan... en dat je daarna zo weer voor een tweede wilt gaan..
Jup, ikke Zelfs toen we nog niet bezig waren om zwanger te worden was ik al bang voor de bevalling Ik keek vaak naar 'De Bevalling' op tv en als ik zag hoe die vrouwen erbij lagen... Pffft.. Hoe graag we ook een kindje willen en hoe blij ik nu ook ben dat ik weer zwanger ben (heb 3x mk gehad) ben ik toch benauwd over de bevalling... Maar ik denk dat t een normale gedachte is hoor
ik heb het ook, al ruim voor ik zwanger was. soms denk ik eraan dat ik nu""niet meer terug kan" (en niet meer wil natuurlijk, even voor de duidelijkheid ) ik ben een enorme control freak dus ga het wel moeilijk krijgen bij de bevalling, maar het is nu eenmaal zo... en je krijgt er iets fantastisch voor terug! cliche maar waar!
Ik heb nu al soms dat ik krom lig van de menstruatiepijn...laat staan dat ik moet bevallen....maar dan doe je het ergens voor...das mss anders, maar kan me voorstellen dat je er tegen op kunt zien.
Ik ben niet bang voor een bevalling, maar mijn zusje had dat ontzettend erg (en nu nog wel). Ze riep jaren geleden al dat ze op zoek ging naar een man die zwanger kon worden , zodat zij niet door een bevalling hoefde. Toch is ze nu zwanger en uitgerekend in mei 2009. Ze heeft ook over haar angst gepraat met de verloskundige. Binnenkort gaat ze zwangerschapsyoga volgen. Verder probeert ze nog niet al te veel aan de bevalling te denken. Als extra stimulans willen ze ook niet weten wat het wordt, zodat ze ook nog erg nieuwsgierig is tijdens de bevalling of het een jongetje of een meisje is.
Ik ben ook echt heel erg bang voor een bevalling... Lijkt me ook doodeng. Ik kan niet zo heel goed tegen pijn... ga ook flauwvallen als ik pijn heb en bloed zie... Dus tja... Maar ach, als het kindje er eenmaal inzit, wil ik ook echt niet meer terug... Het lijkt me aan de ene kant ook iets geweldigs... alleen vrouwen kunnen zit, das toch een super gevoel!
@bootsy, heyyy vrouwtje... ben je nu toch eindelijk ongi geworden? Had je al een tijdje niet meer gezien of tenminste ...ik was je niet tegen gekomen.... Fijn dat je nu weer kan gaan proberen. Zet um op ! @all Aan de ene kant ben ik bang voor de bevalling maar aan de andere kant denk ik dan... Wij vrouwen kunnen het, ons lichaam is erop gebouwd en ik geloof ook dat als je eenmaal gaat beginnen dat er ook een soort oerinstinct loskomt. Denk dat je niet teveel stil moet staan bij hetgeen wat mis kan gaan....gewoon ervan uit gaan dat je elk moment je kleintje in je armen hebt en dan eingelijk kan zien hoe hij/zij eruit ziet
dank jullie wel voor de berichtjes Ik wist natuurlijk wel dat ik niet de enige zou zijn die bang is om te bevallen maar tis altijd fijn om je angst te kunnen delen en bespreken Misschien kunnen we elkaar wat moed inspreken Als ik eenmaal zwanger zou zijn kan ik niet meer terug Dat speelt wel door mijn hoofd En ook ik ben een controle freak Ook over mijn lichaam Dus de zwangerschap zou mss ook wel zwaar worden door wat je allemaal in je lichaam gaat voelen.. Tis voor een goed doel... Die gedachte probeer ik maar vast te houden.., Succes allemaal!
Ik vind het ook doodeng hoor. Maar meer bang zijn voor onbekende. Waar ik het meest bang voor ben is het uitscheuren/inknippen en het hechten!
ik ben er ook een beetje bang voor en ik ben ook nog niet zwanger maar het gaat me toch niet tegen houwden . nee maar ik heb heel veel bang voor als ik zwanger ben en als ze dan zeggen dat het een keizersnede wordt. daar ben ik echt bang voor en ik weet eigelijk niet waarom.
Oh zeker herkenbaar. Ik kan natuurlijk alleen vanuit mezelf spreken. Maar ik was altijd al erg bang. TOen ik zwanger was van mijn 1e heb ik negen maanden lang in angst geleefd. Ik kon gewoon niet genieten van mn zwangerschap door de angst voor de bevalling. Ik moet wel eerlijk bekennen dat de angst elke maand een beetje minder werd. En uiteindelijk had ik zoiets van , al komt ie nu uit mn neus, het maakt me niks uit. Ik ben overigens wel weer bang voor een 2de bevalling, maar dat komt omdat mijn 1e bevalling toch wel redelijk traumatisch was voor mij. We zien wel als het zo ver is. Maar goed, de strekking is dat het allemaal wel goed komt hoor!
Ja, ben al voor de 2de keer ongi geworden nu... Deze keer kwam iets eerder en was ook een beetje onverwachts, omdat ik dacht dat ik nog een paar daagjes had voordat ik ongi zou worden... Maar ik kwebbel toch ook gewoon mee bij wie gelooft er in naad en touwtje topic...
Meid ik was ook zo bang voor de bevalling toen ik nog niet zwanger was. Maar toen ik eenmaal zwanger was kreeg ik er juist heel veel zin in. Heb vanaf mijn 20ste week tot 1 week voor mijn bevalling aan zwangerschaps yoga gedaan en hierdoor kreeg ik er nog meer zin in, maar had daardoor ook echt het vertrouwen dat ik het kon. Uiteindelijk kwam ik niet verder dan 8 cm en is het een KS geworden.
Denk aan de grootste kleinzerige zeikerd uit je vrienden- of kennissenkring die een kind heeft... Denk dan bij jezelf: Als zij het kan..... dan kan ik het ook! Deze gedachte hield mij op de been .
dat is een goeie! wat mij ook helpt is de gedachte dat sommige vrouwen geen kinderen kunnen krijgen.. en dan zou ik gaan "zeuren" over een bevalling...!
ik ben daar nog helemaal niet bang voor. want wat mij op de been houd is zodra je zwanger bent maakt je lichaam zich klaar om te bevallen. Daarom word het einde zo zwaar dan is de drang zo groot om het eruit te willen hebben dat veel angst verdwijnt ook maak je hormonen aan om je oerkrachten te geven enz. Dus eerst maar zwanger worden dan volgt de rest.
ik ben al bang om bloed te laten prikken in het ziekenhuis En van dat medische gedoe krijg ik helemaal de bibbers Grappig om te lezen want soms als ik op straat loop en vrouwen zie met kinderen denk ik: die kunnen het ook en ze leven nog... Haha
Geloof me, je groeit er ook naar toe...het enige wat je denkt is, straks heb ik mijn kindje in mijn armen en op mijn buik. Ik wilde absoluut niet in het ziekenhuis bevallen en uiteindelijk moest ik toch omdat ik zwaar overtijd was. En ik kan je zeggen: Tegen de tijd dat je je kindje op de wereld aan het zetten bent, zal het je worst wezen waar je bevalt en dat je aan het bevallen bent. Je bent gewoon zo hard aan het werk en het enige wat telt is dat kindje... Ik was ook bang hoor, maar keek er stiekum ook naar uit