Eerste signalen
‘S nachts hoorde ik haar wat kreunen en ik probeerde haar aan de borst te leggen. Ze had immers al een paar keer goed uit de borst gedronken, maar dit wilde nu niet lukken.
Mijn gevoel zei mij dat ik niet meer moest gaan slapen, dus ik bleef wakker tot ik echt niet meer kon. Om 6 uur maakte ik mijn man wakker en vroeg of hij even wilde opletten, want ze was nog steeds mopperig.
Die ochtend stonden de kraamhulp en de verloskundige voor de deur. Milou leek weer wat lekkerder in haar vel te zitten, maar ademende wel snel. “Dat is vrij normaal bij jonge baby’s” zei de verloskundige.
Een half uur later ging ze in bad en bij het uitdoen van haar sokje huilde ze alsof de wereld verging. We hoopten dat ze in bad wel even zou ontspannen, echter gaf ze een hele rare reactie. De kraamzorg trok haar snel weer uit het badje en ik zag dat ze schrok. Ze benoemde dit ook en vertelde dat het leek of ze even stopte met ademhalen. We hebben haar snel gewassen en weer aangekleed om lekker bij te komen bij mama. Ze was wat bellen aan het blazen en de kraamhulp vond haar wat maskeren rond haar mond.
De kraamzorg vroeg aan mij: “wat zegt je moedergevoel”? Ik gaf aan dat ik het niet helemaal vertrouwde. Samen met mijn man hebben ze Milou getemperatuurd en deze was 38.1 graden. Mijn man en ik maakten ons niet direct zorgen, want 38,1.. Dat is toch nog geen koorts? De kraamzorg ging naar beneden, om een flesje te maken, want uit de borst drinken lukte nog steeds niet.
Paniek
Ik zat samen met Milou boven op bed. Een minuut later draaide Milou haar ogen weg en ze voelde slap. Op dat moment raakte ik in paniek en riep de kraamzorg dat ze nú moest komen. De kraamhulp zag het ook en belde direct de verloskundige. Via de luidspreker kreeg ze instructies en vroeg ze wat we aan Milou konden zien. Haar ademhaling was snel, blauw rond haar mondje, bellen blazen en met draaide met haar ogen. De verloskundige was er gelukkig snel en belde het ziekenhuis voor advies, zij wilden dat we zouden komen. De ambulance werd direct gestuurd, hij was er binnen 5 minuten. Ondertussen pakte ik als een kip zonder kop met de kraamzorg snel een koffertje in met kleding en kraamverband.. Ik was immers net bevallen.
Naar het ziekenhuis
De mannen van de ambulance deden eerst nog wat controles en de overdracht, voor mijn gevoel duurde dit uren. Ik was zelfs nog even bang dat ze ons niet mee zouden nemen, maar gelukkig deden ze dit wel. De hele straat was uitgelopen en de ambulance bracht ons op normale snelheid naar het ziekenhuis, ook dit ritje duurde voor mij uren. Eenmaal aangekomen stond er een heel medisch team klaar en werd er infuus geprikt en kwam ze aan alle toeters en bellen te liggen.
De uren die volgende waren slopend. Haar mooie roze huidje was helemaal wit geworden, ze kreeg verschrikkelijke stuipen en bleef draaien met haar ogen. Alle aanrakingen waren haar te veel. Gelukkig werd er bij aankomst al een bacterie vermoed, dus voor de uitslag van het bloedonderzoek binnen was werd er al preventief antibiotica gegeven en dit was maar goed ook. De ontstekingswaarden in haar bloed waren torenhoog en de artsen konden ons niet meer vertellen dan: “Ze is heel erg ziek”. Mijn man en ik stonden de hele middag en avond naast haar bedje en toen het allemaal tot mij doordrong kon ik het niet meer aan. Overstuur werd ik naar mijn kraamsuite begeleid en daar opgevangen. Mijn man heeft tot middernacht bij haar gestaan met zijn handen op haar hoofd en borst, om haar op die manier nog iets van troost te bieden. Milou wilde slapen, maar steeds als ze in slaap viel werd ze ruw gewekt door stuipen en was ontroostbaar. We waren machteloos en konden alleen vanaf de zijlijn toekijken. Ons meisje heeft 12 uur lang extreme pijn ervaren. Na die 12 uur vechten begon de antibiotica eindelijk haar werk te doen en is ze in slaap gevallen. Wij hebben geen oog dicht gedaan, ik was zo bang dat ze elk moment binnen zouden stappen met slecht nieuws.
De volgende ochtend leek ze stabieler, maar de koorts en de enge stuipen waren er nog. De eerste onderzoeksresultaten waren binnen: “een bacterie, welke precies weten we nog niet”. Opnieuw werd er bloed afgenomen en hebben ze een lumbaalpunctie (ruggenprik) van het hersenvocht genomen. Deze hadden ze de middag van opname al geprobeerd, maar hebben ze moeten afbreken omdat Milou haar hartslag te ver daalde. Gelukkig lukte hij nu in één keer en aan het vocht konden ze al meteen zien dat het troebel was, foute boel dus.
De uitslag
Na weer een hele dag te hebben gewaakt bij haar, kwam de volgende dag de uitslag: Meningitis, hersenvliesontsteking veroorzaakt door de streptokokken B bacterie. Deze bacterie heeft ze vermoedelijk opgelopen via het baringskanaal. Er werd meteen gestart met een gerichtere antibiotica die deze bacterie het beste kon bestrijden. Daarnaast werd er een infuus via het been ingebracht (een lange lijn) om hier hopelijk drie weken antibiotica door te kunnen geven, maar deze sneuvelde helaas ’s nachts. Gelukkig zat het infuusje op haar hand er nog dus werd de antibiotica daardoor gegeven.
De volgende dag ging ik met bed en al naar de afdeling, want ik was immers nog kraamvrouw. Milou werd op mijn blote borst gelegd en begon meteen naar mijn borst te zoeken, uiteindelijk heeft ze een beetje bij me gedronken en knapte ze vanaf die dag langzaam op. De hersenecho en een hartfilmpje werden gedaan toen ze op mij lag, ik was op dat moment echt haar grootste troost, zo fijn om weer even wat voor haar te hebben kunnen betekenen. Uit beide onderzoeken kwam gelukkig niets afwijkends. Onder toeziend oog van papa werd er die dag ook weer opnieuw een lange lijn geplaatst. Dit keer via haar armpje en deze lukte gelukkig ook in één keer.
Naar huis
Acht dagen later ben ik, met in mijn linkerhand een ballon en in mijn rechterhand een pak kolfflessen (want ik heb me suf gekolfd daar om nog wat te kunnen doen voor haar), naar huis gegaan. Verschrikkelijk om je dochter waar je nu al zo’n sterke band mee hebt niet mee naar huis kan nemen.
24 uur nadat Milou werd geboren is ze in 12 uur tijd doodziek geworden. We wisten niet of ze de nacht ging halen, zo ziek. In 12 uur tijd knapte ze ook weer wat op en leek ze na 8 dagen weer de oude. Gelukkig waren we er op tijd bij en is de antibiotica aangeslagen. Tijdens het evaluatiegesprek met de arts bleek ook dat zij zich oprecht zorgde maakte of ze het wel ging redden en dat als we een uur later waren geweest het wel is echt mis had kunnen gaan. Ik ben mijn kraamhulp en moederinstinct daarom heel erg dankbaar. Milou is er nog en het gaat nu goed met haar. Wat voor schade de hersenvliesontsteking heeft aangericht zullen we op korte termijn niet weten, de één houdt er wel wat aan over en de ander niet. Er staan het komende jaar nog onderzoeken en afspraken op de agenda om haar ontwikkeling goed te kunnen volgen, maar het komt zoals het komt. Echt zorgeloos genieten is nu niet meer vanzelfsprekend, maar natuurlijk gaan wij wel ons best doen.
Ik wil andere moeders op het hart drukken dat als je voelt dat iets niet klopt, je altijd aan de bel moet trekken en dat een temperatuur boven de 37,5 nooit goed is bij een baby.
Indira (29), moeder van Danique (2) en Milou (0)