Hoihoi, Afgelopen week bij de huisarts geweest omdat mijn neerslachtige gevoelens flinke vormen beginnen aan te nemen. Ik kan totaal niet genieten van deze zwangerschap en heb gedachtes die echt niet oké voelen. Huisarts heeft me geadviseerd om me nu voor 3 weken ziek te melden en contact met bedrijfsarts te leggen. Wat ik ook heb gedaan. Verder advies om in mijn directe omgeving dit te delen en rust te pakken. Merk toch dat ik het lastig vind. Hoe ga ik rust nemen? Ik voel me niet oké bij niks doen, ga snel piekeren. Dingen ondernemen kost me energie en voel me er niet fijn bij. Al met al..ik weet het niet. Iemand tips voor me? Heb komende week weer afspraak bij de huisarts en over 3 weken bij de praktijkondersteuner GGZ. Vooral tips gezocht..en zijn er "lotgenoten"?
Wat goed van je dat je bij de huisarts bent geweest om hulp te vragen! Ik heb zelf geen ervaring met een prenatale depressie, maar heb wel even wat topics voor je opgezocht. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Prenatale depressie: ervaringen gezocht Last van hormonen of prenatale depressie? Weer een kinderwens maar met ervaring pre/postnatale depressie. Anti depressiva en zwanger
Ik heb waarschijnlijk ook een prenatale depressie en ga binnenkort naar een therapeut die gespecialiseerd is in (psychische) problematiek rondom zwangerschappen.. Hier ook bijna constant depri gevoelens en voel weinig voor de baby en echo’s deden me niks.. vorige week is hier voor kerst de bom gebarsten en heb in 2 uur lang gehuild en is alles eruit gekomen... moet zeggen dat het praten erover met mijn man, moeder en wat vriendinnen al een heel eind opluchtte en hun houden me nu ook beter in de gaten en benoemen positieve dingen over de zwangerschap.. maar merk dat als ik alleen ben, het toch snel weer de verkeerde kant op gaat dus ben wel blij dat de therapie snel start.. en hoop zelf dat als we eenmaal het geslacht weten, de gevoelens ook wat positiever worden.. heel veel sterkte! Het valt niet mee he, wat die hormonen met je doen...
Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben. Dankje dat je dit wil delen. Hier wilden we het geslacht eerst niet weten, maar nu denk ik ook mss is het beter als ik het wel weet. Wanneer kan je met therapie starten? Heb je daar lang op moeten wachten? Ik kreeg al te horen dat de wachtlijst bij een GGZ instelling 2-3 maanden is en dan ben ik gewoon al 5-6 maanden zwanger. Baal nu al dat de 1e 3 maanden aan me voorbij zijn gegaan..voel me daar zo schuldig over. Hoe zien je dagen er momenteel uit? Er eigenlijk van uitgaande dat je ook niet aan het werk bent.
Ik ga van de week bellen naar de therapeut. Vorige week al geprobeerd maar toen was de praktijk helaas gesloten ivm feestdagen... Maar de lange wachtlijsten bij de ggz zijn ook de reden dat ik daar niet voor heb gekozen. Ik wil echt proberen te voorkomen dat het overgaat in een postnatale depressie. + dat ik liever met iemand praat die echt gespecialiseerd is op zwangerschappen ipv manusjes van alles. En je bent zeker niet alleen! Ik dacht dat ook, maar er schijnen best veel vrouwen last van te hebben, maar zulke dingen hoor je vaak pas als je er zelf voor uit komt Ik werk idd al een paar weken al niet meer. Heb het wel geprobeerd maar kost me teveel kostbare energie, dus nu volledig thuis voorlopig. Nu mijn zoontje vakantie heeft en man vrij is, gaat het wel wat beter en zijn de dagen ook wat meer gevuld natuurlijk. Hiervoor kon ik zo de hele dag in bed liggen, of op de bank als mijn zoontje naar school was. Zie ook best wel weer op tegen volgende week als het leven weer “gewoon” wordt... maar hopelijk kan ik snel starten met de therapie! Als ik jou was, zou ik ook even verder kijken ipv wachten op de ggz psych. 2-3 maanden zijn te lang op een zwangerschap...
Wat ontzettend vervelend dat je je zo slecht voelt. Mijn tip is, laat je via je VK doorverwijzen naar een pop poli. Zij kunnen je goed tijdens je zwangerschap begeleiden. Sterkte!
Ik kan nu zeggen dat ik beter voel dan ooit! De hele situatie heeft me sterker gemaakt en de band met mijn man nòg hechter. Maar eerlijk: de zwangerschap was vreselijk. Ik voelde me zo alleen, verdrietig, boos, overall ellendig, ik wilde die hele zwangerschap niet meer.... Een paar weken heb ik doorgesukkeld (ik denk, nu terugkijkende, dat het allemaal begon rond de 14 weken) en met 24 weken - op advies van mijn gynaecoloog en de bedrijfsarts - gestopt met werken. De eerste periode van thuiszitten voelde ik me nog slechter. Naast de eerdergenoemde gevoelens kwam daar nog een ontzettend “ik faal want ik kan niet eens blijven werken”-gevoel bij. De omslag kwam met een week of 30/32, hoewel mijn lontje kort gebleven is en ik het gevoel van persoonlijk falen bleef houden, kon ik wel weer wat genieten van het zwanger zijn zelf. Ik kon weer blij worden van schopjes en gewoel in m’n buik. Iemand die hetzelfde meegemaakt heeft als ik zei tegen mij (zou best wel eens in mijn topic kunnen zijn geweest) dat het direct na de bevalling was alsof de zon weer ging schijnen. Dat was hier ook zo!!! Ik voelde me na de bevalling gewoon euforisch en heb zo intens genoten van de kraamperiode en de tijd erna. Tuurlijk moet je je hormonen na een zwangerschap en bevalling weer even in balans komen en heb mij ook weleens down gevoeld, maar die enorme dippen zijn niet meer teruggekomen. De kans op een postnatale depressie zou groter zijn na het meemaken van een prenatale depressie, maar dat is hier dus gelukkig niet aan de orde geweest Mijn zoontje is inmiddels ruim 8 maanden oud en naast dat ik af en toe nog wat schuldgevoel richting hem voel, ben ik 100% de oude.
Dit geeft me wel hoop.. Heb echt de angst dat het over gaat in een postnatale depressie. Voel me zo schuldig dat ik niet geniet nu..gewoonweg niet kan genieten. Ook t.o.v. mijn andere kids. Vanmiddag zie ik een vriendin die zelf ooit een depressie heeft gehad en mijn gevoelens wel herkend. Dat is wel fijn. Probeer nu de kids iedere dag toch wat te vermaken, maar ben benieuwd hoe het gaat als ze van de week weer naar school gaan. Verder voel ik me erg onbegrepen door mijn partner op dit moment..geprobeerd dit uit leggen, maar hij lijkt het niet te snappen. Iemand daar nog tips in?
@Sado ja bij mijn zoontje had ik er ook last van maar wel minder erg als nu.. en dat was idd ook na de bevalling meteen over! Dat hoop ik nu ook weer maar liever nog eerder natuurlijk.. @L0nneke wat vervelend dat je je onbegrepen voelt door je partner. Dat stukje is juist zo belangrijk. Hem misschien wat dingen op internet laten lezen? Op papier zetten wat je precies voelt en ervaart? Hem zeggen wat je van hem nodig hebt?
Vind ik heel lastig..vooral omdat ik voor mezelf eigenlijk al amper helder heb hoe ik me voel. Daarom extra lastig om hem uit te leggen. Ik zal het inderdaad eens op papier proberen te zetten, mss helpt dat al..ook voor het ordenen van mijn gevoelens en gedachten.
Herkenbaar hoor.. hier ook wekenlang doorgesukkeld tot ik de dag voor kerst nogal instortte.. 2 uur lang gehuild, maar dan ook echt hysterisch.. daarvoor wat gegoogled op prenatale depressie en las zoveel herkenning en toen pas knakte ik.. al luchtte het ergens ook enorm op dat het “beestje” een naam kreeg..
Heb hier vandaag ook zo'n 3 uur achter elkaar zitten janken. Had een heftig gesprek met mijn ex-man, wat ook weer enorm veel met me doet. De zwangerschap lijkt echt de trigger te zijn van alle stress na anderhalf jaar na onze officiële scheiding. Ik baal gewoon zo hard..en herken ook werkelijk alles wat ik lees op internet bij prenatale depressie. Iedereen verwacht dat je blij bent met je zwangerschap..maar zo voelt het totaal niet.
@Mila27 Heb jij al contact gehad met een arboarts? Ik kan komende week al op spreekuur komen, op advies van de huisarts aangevraagd. Merk wel dat me dit spanning geeft..zou er wel begrip zijn? En vervelende merk ik dat de afspraak op mijn werk is, mijn collega's ook tegenkom terwijl ik nu helemaal geen behoefte voel om nu met ze te delen hoe ik me voel..
Nee nog niet, wel met het uwv omdat ik officieel ben ziekgemeld vanwege de erge misselijkheid en bekkeninstabiliteit.. maar nog geen oproep gehad van de arbo.. maar ik denk dat je je niet teveel zorgen hoeft te maken hoor, vaak zijn arbo-artsen en het uwv heel goed naar zwangeren.. en krijgen ze jouw ziekmelding toch 100% vergoed.. ze zullen ook wel inzien dat jij zo niet kan werken.. en tegen je collega’s kun je zoveel zeggen als je wilt he.. hou het gewoon oppervlakkig als je er niet teveel over wilt zeggen.. dat de zwangerschap je zwaar valt of dat je je erg beroerd voelt..
Is het mogelijk dat je vraagt of de arbo arts bij jou langs komt of een andere locatie omdat je het niet overziet om vragen te krijgen van collega’s. Kan me indenken dat je hier erg tegen op ziet. Zo niet zou ik vooraf voor jezelf Alvast een antwoord bedenken wat je zal zeggen als er door collega’s gevraagd wordt wat er aan de hand is. Bv met de kleine gaat alles goed, met mij helaas niet maar wil er op dit moment even niet dieper op in gaan. Ik noem maar wat.